Byłam, zobaczyłam i się nie rozczarowałam. A dlaczego? Ponieważ nie zakładałam, że to będzie coś super. Nastawiłam się raczej na coś zwykłego. Film nie powala, jest przewidywalny, nie zaskakujący. Miejscami jest śmieszny, chociaż niektóre sceny zostały już kiedyś wykorzystane w innych filmach, a w „Ślubnych wojnach” stały się tylko nieudolnymi kopiami (jeśli śmieszy Was dwa razy usłyszany kawał, to coś dla Was). Co do tematu – wspólne marzenie dwóch bliskich sobie osób, które jest nieodłącznym elementem ich życia, staje się powodem kłótni. Cóż, życie. Gra aktorska – nic nadzwyczajnego, ani to żaden popis aktorski, ani kompletna klapa. Moim zdaniem film na pewno nie jest przebojem, jednakże nie żałują, że się na niego wybrałam. Wszystko zależy od towarzystwa z jakim się idzie na dany film. Wtedy nawet najbardziej głupi film jest śmieszny. Jednak jeśli nastawiasz się na coś głębszego, to nie polecam.

I jeszcze jedna uwaga, wprawdzie nie do filmu, ale do ludzi, co się na nie wybierają: Jeśli nie zmienialiście skarpetek przez parę dni, to zlitujcie się nad osobami siedzącymi obok i nie zdejmujcie butów, bo to naprawdę nie jest przyjemny zapach i może zepsuć nawet najlepszy film.