Gra mojego dzieciństwa. Dorwałem ją w kiosku jako dodatek go gazety za 10 zł. Przechodziłem ją chyba z 10 razy, ale pamiętam, że razem z moim kuzynem odbiliśmy się od tej gry, będąc w przedziale wiekowym 9-12. Gra była dla nas za trudna, aby ją ukończyć. Oczywiście później udało mi się ją przejść wielokrotnie, ale naprawdę niektóre poziomy są tam nieźle zakręcone. Fabularnie nasz bohater w filmiku początkowym dostaje list od swojego Wujaszka. W telegramie dowiadujemy się, że umarł jednak na pocieszenie, zostawił nam w spadku dom. W posesji ukrył drogocenny skarb. Aby go zdobyć, musimy się udać do 12 miejscówek ukrytych za drzwiami w domu. Każde wrota to różne miejsc podróży naszego zmarłego wujaszka. Aby zdobyć fortunę, musimy zebrać wszystkie klucze z poszczególnych lokacji, aby dostać się na najwyższe piętro domu, gdzie znajduje się strych. To właśnie tam ukryty jest skarb. Ogólnie mamy tutaj 12 poziomów. Trzy levele, w których poruszamy się na wrotkach, łyżwach oraz rolach. Dodatkowo 6 otwartych poziomów ze zróżnicowanymi planszami, w których musimy przenosić rzeczy z punktu A do punktu B plus torować sobie przejścia bombami. Na sam koniec każdego piętra domu czekają nas walki z bossami (na parterze roślinka, na 2 piętrze Dinozaur a na 3 gangster pilnujący skarbu). O ile pierwsze poziomy są bardzo łatwe, to od 4 poziomu robi się nieco trudniej. Już Egipt przysporzył mi małe problemy, ale najbardziej wymęczyła mnie ostatnia otwarta plansza o nazwie Kryjówka Gangstera. Podobały mi się poziomy z jazdą. Pierwszy poziom na wrotach był w miarę prosty, ale już ostatni na rolkach o nawie Plac Budowy cz.2 był zdecydowanie najbardziej wymagającym poziomem tego typu. Mnie chyba najbardziej podobała się jazda na łyżwach. Zimowy klimat tego poziomu był nie do podrobienia. Z otwartych plansz najbardziej podobał mi się Zamek Draculi ze względu na świetny klimat poziomu. Ostatni poziom oraz zarazem ostatnia walka z bossem też nie należała do najprostszych. Poza kryjówką Gangstera zdecydowanie najtrudniejsza walka w całej grze. Warto też wspomnieć o dodatkowym pomieszczeniu o nazwie galeria. Mogliśmy tam kupować obrazy za monety zdobywane podczas rozgrywki. Niestety dokładna eksploracja wszystkich poziomów nie wystarcza na zebranie odpowiedniej ilości gotówki na zakup wszystkich obrazów, Jeśli wiedz chcemy przed finałowym bossem mieć zakupione wszystkie obrazy, musimy wielokrotnie powtarzać poprzednie poziomy, zbierając dodatkowe monety. Ja osobiście wiele razy przechodziłem poziomy na wrotkach, rolkach i łyżwach. Trwają one od 2 do 3 minut dlatego jesteśmy w stanie dość szybko nafarmić sobie sporo monet w krótkim czasie. Dokładne eksploracje otwartych plansz zajmują od 10 do nawet 20 minut, a zyski wcale nie są większe. Można też spróbować pobić ustalone przez komputer ,,rekordy czasowe,, na każdej planszy. Ukończenie danej lokacji z czasem wyższym niż rekord sztucznej inteligencji skutkuje dodatkową premią monet. W poziomach na wrotkach, łyżwach i rolkach jest to w miarę proste i powinno samoistnie wpaść przy którymś powtórzeniu etapu. Dużo trudniej jest z otwartymi planszami. Jeśli chcemy pobić tam rekord, należy dokładnie poznać cały teren i zaplanować sobie cały schemat od AdoZ tak, aby finalnie rozegrać to już z góry przemyślanym pomysłem. Coś podobnego do czasówek w Crashu. Nie zbieramy monet, nie eksplorujemy, tylko lecimy na pałę przed siebie, robiąc speed runa. Na wszystkie obrazy potrzebujemy około 11K. Bardzo przyjemna produkcja. Świetnie udźwiękowiona. Jak na 2002 rok muszę przyznać, że fizyka jest całkiem niezła. Przy śliskich, zaśnieżonych, mokrych lub szklanych platformach rzeczywiście mamy ograniczone pole manewru. Nasz bohater nabiera szybkiego rozpędu, a skok działa z opóźnieniem, co znacznie utrudnia poruszanie się po tego typu platformach. Nie spodziewałem się aż tak dopracowanej pozycji. Mega plus dla twórców gry. Wiele godzin świetnej zabawy. Uważam, że zrobienie platformówki dobrze zrobiło całej serii odpuszczając na moment gry w stylu point-and-click. Mocna 8 wlatuje.