God of Lisioł: Ragnarok vol. 2
.
Freya nadchodzi! *krzyknął Lisioł z ramienia Kratosa* Musimy jechać szybciej! *dodał, kryjąc się w jukach, gdy wściekła bogini postanowiła wyjaśnić sobie z Kratosem kilka spraw. Wyjaśnić mieczem oczywiście*. Przed wyruszeniem w drogę należy zebrać arsenał, a w tej grze oręża nie brakuje. Oprócz Ostrzy Chaosu, topora i tarczy otrzymujemy również nową zabawkę – nieustannie powielającą się włócznię Draupnir. „God of War: Ragnarok” to gra, która nie zostawia miejsca na wątpliwości. Koniec świata wymaga umiejętności, dlatego dysponujemy soczystym drzewkiem rozwoju oraz dopracowaną mechaniką walki. Uniki na ostatnią chwilę, rzut toporem czy też daleki wypad Ostrzami, ze wszystkiego Lisioł chętnie korzystał. Oczywiście podpowiadając z bezpiecznej odległości, gdyż sama tarcza jest wielkości futrzaka. W razie potrzeby Lisioł był też gotowy na rzut Mimirem! Gadająca głowa to świetny sposób na odwrócenie uwagi. W skrócie Kratos porusza się dokładnie tak, jak chcemy – duży plus!
.
Nie da się jednak ukryć, że zmazanie uśmieszku z twarzy Heimdalla sprawiło Lisiołowi najwięcej radości. Strażnik Asgardu widzi przyszłość, dlatego podczas walki trzeba postawić na spryt, a nie na siłę. Przewidź to złoty chłopcze! *krzyknął Lisioł, lądując na klatce piersiowej Heimdalla, dokonując gwałtownego rozszczepienia się na setki lisiołów*.
.
W grze pojawia się wielu trudnych nieobowiązkowych bossów, ale ciężko przetuptać koło nich obojętnie, dlatego Lisioł śmiało zaczepiał olbrzymy, po czym uciekał za plecy Kratosa. Mniej spektakularnie wypadają sekwencje, w których towarzyszymy Atreusowi. Niby chłopak ma łuk i kilka unikatowych umiejętności, ale daleko mu do boga wojny. W tym wypadku to Lisioł musiał stawać w obronie chłopaka, staczając z najwyższym poświęceniem pijackie pojedynki z Thorem. Hic!
.
Kratosowi towarzyszy też Freya, królowa walkirii bywa nieobliczalna, ale koniec końców to koniec świata – nie warto wybrzydzać. Zwłaszcza że do oczyszczenia mamy sporą mapę. Ciekawa eksploracja to duży plus tego tytułu. Lisioł przyznaje, że lubi podróże łodzią, ale szaleństwa na saniach po śniegu zaprzężonymi w wilki to poezja. I nie trzeba mieć do tego prawo jazdy!