Utopiony w morzu jałowego pieprzenia. Ilość truizmów, bełkotu i pustosłowia lejąca się z ekranu może wywołać bezsenność. Jeszcze część dokumentalna jakoś się trzyma, choć zaproszeni goście powtarzają się i walą takie korporacyjne komunały, że zasycha woskowina w uszach... Za to część fabularna położona jest wręcz koncertowo! Głównie na poziomie koncepcji, scenariusza i reżyserii. Czuje się, że jest to rzemieślnicza próba uatrakcyjnienia przekazu. Jakby grupa inżynierów bała się, że prelekcja się nie spodoba (będzie zbyt trudna) i postanowiła uatrakcyjnić to za pomocą amatorskiej grupy rekonstrukcyjnej. Takie Kosmiczne Trudne Sprawy. W efekcie powstaje produkt serialopodobny, złożony z 2 nieprzylegających części. Najbardziej irytującym pomysłem są ciągłe przeskoki między 2016 (dokumentem) a 2033 (misją). Pisząc ciągłe, mam na myśli co 2-3 minuty. Normalnie, stroboskop i schizofrenia. Skutecznie dewastuje to próby jakiegokolwiek nawiązania emocjonalnej relacji z przygodami bohaterów. A wszystko jeszcze przyduszone grubą kołderką smętnej muzyczki i nadmiernie pompatycznego pieprzenia z offu. Koszmarnym błędem jest także zrezygnowanie z szansy zżycia się z bohaterami podczas długiego lotu. Ot, widać dym startu, wzruszone twarze kontroli i już są na miejscu, szykują się do lądowania. Nie dość, że pozbawia to ciężaru sam lot, osłabia i banalizuje pierwszy krok na Marsie, to jeszcze czyni z ludzi androidy. Bardziej animacje niż postaci. Oni nawet nie sprawiają wrażenia żywych ludzi. To nośniki sentencji, funkcji i pojedynczych cech. I nie można tego usprawiedliwić brakiem czasu. Bo nie dość smętnych taśm z wywiadów, to jeszcze zmarnowali nie wiem ile czasu na nic nie wnoszące retrospekcje. Jak choćby ciągnące się przez pół odcinka wstawki z dzieciństwa kapitana, który z tatusiem budował na pustyni makietę układu słonecznego. Obserwujemy ich wewnątrz pojazdu, pojazd mknący widziany z boku, z tyłu, z góry... No żesz kurła, socrealizm powrócił!