Recenzja Sezonu 2

Nocny agent (2023)

Happy endu nie było. Ale bądźmy szczerzy, nikt się go chyba nie spodziewał. Owszem, w ostatnich scenach pierwszego sezonu bohaterowie "Nocnego agenta" przetrwali diaboliczny spisek i mogli dalej spełniać swoje marzenia. Jak jednak mówi stare porzekadło: uważaj, czego pragniesz, bo może się to ziścić.

Peter Sutherland (Gabriel Basso) ma okazję udowodnić, jak bardzo jest oddany ojczyźnie. To pełnoprawny nocny agent i kiedy spotykamy go w pierwszym odcinku drugiego sezonu, właśnie bierze udział w akcji w Bangkoku. Zadanie nie wydaje się zbyt skomplikowane: śledzić kilka osób, rozpracować siatkę, która odpowiedzialna jest za przecieki z CIA, i sprawdzić, co tak naprawdę trafiło w niepowołane ręce.


Szybko jednak okazuje się, że nic nie jest tak proste, jak się wydawało. Peter (a wraz z nim widzowie serialu "Nocny agent") przeżywa koszmarne déjà vu, kiedy prosta inwigilacja zmienia się w desperacką walkę o życie. Nasz bohater przeżywa, ale jego partnerka nie ma tyle szczęścia. Czyżby znów ktoś od środka robił wszystko, by pokrzyżować plany nocnych agentów? Nieufny wobec wszystkich Peter znika, by na własną rękę odkryć, o co w tym wszystkim chodzi. Kiedy jednak zostaje odnaleziony przez Rose (Luciane Buchanan), sprawy szybko wymykają się spod kontroli, a odkryty spisek zaczyna się niemiłosiernie komplikować...

Od tego momentu fani "Nocnego agenta" będą na znajomych wodach. Twórcy serialu wyraźnie postanowili nie mieszać w formule, która zapewniła im sukces za pierwszym razem. Fabuła prowadzona jest więc dynamicznie, a Gabriel Basso popisuje się fizyczną sprawnością w samodzielnie wykonywanych scenach kaskaderskich.


Całość przypomina labirynt, w którym roi się od ślepych zaułków. Aby przetrwać w tej plątaninie, wszyscy bohaterowie – niezależnie od strony, po której stoją – udają kogoś, kim nie są, kłamią jak z nut i jednocześnie uważnie wpatrują się w cudze oczy, by wykryć choćby najmniejszą oznakę fałszu. Akcja pędzi na łeb na szyję, stawka – w której żetonami są ludzkie życia – wciąż jest podbijana. A każdy odcinek skonstruowano tak, byśmy od razu chcieli sięgnąć po następny.

Fani "Nocnego agenta" doskonale wiedzą, że nie jest to serial, którego ambicją jest wyśrubowywanie jakości. Twórcy skupiają się na zapewnieniu widzom jak najprzyjemniejszej rozrywki. Liczą się tajemnice, zwroty akcji oraz co chwilę wystawianie na próbę relacje między postaciami. Dlatego też fabuła miejscami klei się na tak zwane "słowo honoru". Zazwyczaj nie jest to problemem i bez większego problemu przychodzi widzom zawieszenie niewiary. Jednak czasami w drugim sezonie (dotyczy to w szczególności jednego z późniejszych odcinków) twórcy przesadzają z liczbą nieprawdopodobnych rzeczy, jakie muszą się wydarzyć, by historia potoczyła się zgodnie z tym, jak sobie wymyślono.


Miejscami więc serial uwiera – aż niemal zaczynamy wątpić w wizję twórców. Na szczęście całość szybko wraca na właściwe tory. Dużym wsparciem są tu wątki poboczne. Niespodziewanie największym pozytywnym zaskoczeniem okazuje się historia irańska. Początkowo wydaje się być stratą czasu: wątek zaczyna się niczym któraś z bliskowschodnich telenowel. Z czasem jednak przeradza się w najbardziej dojrzałą historię całego sezonu, pełną ironii, cynizmu i goryczy.

Nowa odsłona "Nocnego agenta" okazała się nadspodziewanie udaną kontynuacją. Jednak twórcy, kurczowo trzymając się formuły z pierwszego sezonu, zapędzili się w kozi róg. Trzeci sezon będzie musiał dodać coś nowego, by widzowie nie popadli w znudzenie narracyjną rutyną.