Sidney Poitier 

Sidney Poitier nie był wyłącznie pierwszym Afroamerykaninem-gwiazdą filmową. Wcześniej był Stepin Fetchit, o którym można by powiedzieć to samo. Sidney Poitier nie był też pierwszym Czarnoskórym aktorem który zdobył Oskara, czy nawet nominację do tej nagrody. Wcześniej była przecież Hattie MacDaniel (z nagrodą za "Przeminęło z wiatrem"). Prawdopodobnie nie był też pierwszym wybitnym czarnoskórym aktorem, który pojawił się w kinie. Wcześniej był bardzo utalentowany aktor Paul Robeson. To, co uczynił jednak Sidney Poitier to uzyskanie światowego uznania i powszechnej akceptacji płynącej ze strony ludzi wszystkich ras i narodowości, z powodu niezaprzeczalnego talentu oraz filmowych ról. I uczynił to w wielkim stylu. W 1967 roku wystąpił nie tylko w najbardziej kasowym filmie roku, ale też w filmach, które na liście uplasowały się na pozycji drugiej i trzeciej! W tamtym okresie był uznawany za aktora gwarantującego sukces filmu i najbardziej kasową gwiazdę Hollywood! Poitier wywalczył prawo równości - traktowania go jako aktora, gwiazdy filmowej, a nie jako czarnoskórego.

Sidney Poitier urodził się 20 lutego1927 w Miami, na Florydzie. Jego rodzice pochodzili z wysp Bahama. Dzieciństwo aktora było bardzo ubogie. Kiedy rodzice wysłali 15-letniego syna na stałe do Stanów, warunki życiowe chłopca jeszcze bardziej się pogorszyły. W tym czasie Poitier spotkał się po raz pierwszy z dyskryminacją rasową. Nie tylko ze strony białych, ponieważ spotkało go także odrzucenie ze społeczności czarnoskórych Amerykanów ze względu na akcent, który posiadał. Podczas pierwszego przesłuchania w sprawie roli, usłyszał nawet od reżysera, by został raczej pomywaczem kuchennym, niż aktorem. Jego starania, by pozbyć się akcentu, przyniosły charakterystyczny i rozpoznawczy sposób mówienia, podobnie charakterystyczne było jego przeszywające spojrzenie oraz uśmiech, które stały się znakami rozpoznawczymi aktora.

Od momentu swojego filmowego debiutu w "Bez wyjścia" (1950) obok Richard Widmarka, było jasne, że Poitier posiadał niesamowitą charyzmę oraz talent. Przez cały czas trwania swojej kariery stanowczo i uparcie odmawiał przyjmowania ról, które podważały jego godność jako człowieka. Bardzo staranny dobór ról, sprawił że jego kariera toczyła się dość wolno i aż pięć lat musiał czekać na filmowy przełom, który pojawił się wraz udziałem w "Szkolnej dżungli" (1955) w reżyserii Richarda Brooksa. Sukces przypieczętował dwa lata później rolą w głośnym filmie Stanleya Kramera "Ucieczka w kajdanach" (1957), za którą otrzymał pierwszą nominację do Oscara.

Od lat 60-tych, jego główne role oscylowały w granicach problemów rasowych. Z wyjątkiem roli w "Polnych liliach" (1963), która przyniosła aktorowi Oskara dla najlepszego aktora pierwszoplanowego, zaś krótko wcześniej Złoty Glob. Wyjątkiem są też filmy "The Bedford Incident" (1965), czy "W cieniu dobrego drzewa" (1965), choć rasa była elementem każdego z tych filmów. Kiedy Poitier jasno ustalił, że po pierwsze jest aktorem, a po drugie, czarnoskórym przyjął rolę, z której dziś jest najbardziej znany i ceniony oraz do której był stworzony - detektywa Virgila Tibbsa w filmie Normana Jewisona "W upalną noc" (1967). Był to więcej niż film - jego oddziaływanie wykraczało daleko poza sale kinowe i utorowało drogę innym filmom, z silnymi pierwszoplanowymi rolami czarnoskórych. W tym czasie był tak wielka gwiazdą filmową, że po "Zgadnij, kto przyjdzie na obiad?" (1967), był nawet krytykowany przez czarnoskórą społeczność za przyjmowanie ról, które kładą nacisk na integracje i porozumienie z białymi.

Poitier wyreżyserował swój pierwszy film w 1972 roku, na pięć lat przed Spikem Lee. Jego dorobek obejmuje dwie nominacje do Oscara (w tym jeden aktorski Oscar), sześć nominacji do Złotego Globu. Otrzymał tez nagrodę Gildii Aktorów Amerykańskich za dorobek artystyczny (SAG Lifetime Achievement Award). W 2001 roku Amerykańska Akademia Filmowa przyznała mu Oscara za całokształt twórczości.

To była długa droga dla chłopca z wysp Bahama, który bez grosza przy duszy spał na ławce na przystanku autobusowym. I mimo że nie pokazuje się dziś na dużym ekranie zbyt często, to wciąż pozostaje jednym z najbardziej ukochanych i szanowanych aktorów XX wieku.