Michał Waszyński 

Znakomity i niezwykle twórczy reżyser filmowy okresu międzywojennego. W latach 1929-1939 zrealizował 41 filmów. Reżyserował schematyczne komedie i melodramaty, oparte głównie na aktorstwie, np.: A. Dymszy (Antek policmajster, 1935 i Dodek na froncie, 1936), E. Bodo (Jaśnie pan szofer, 1934 i Pieśniarz Warszawy, 1935), K. Junoszy-Stępowskiego (Znachor, 1937 i Profesor Wilczur, 1938), Tońka i Szczepka (Będzie lepiej, 1936 i Włóczęgi, 1939). Sprawniejszy warsztat realizatorski wykazał w Dybuku wg Sz. An-skiego (1937). W czasie II wojny światowej przebywał w Taszkiencie, kierując (od 1942) Sekcją Filmową Wojskowego Biura Propagandy i Oświaty Armii Polskiej w ZSRR. Zrealizował kroniki wojenne, m.in.: Od pobudki do capstrzyku (1942), Monte Cassino (1944), a także filmy dokumentalne: Dzieci (1943), Polska prawda (1943), M[iejsce] P[ostoju] Adama i Ewy (1944, dokument fabularyzowany), Wielka droga (1946). Od 1945 mieszkał we Włoszech. W 1951 był konsultantem Mervyn Le Roy przy realizacji Quo vadis , której podjęła się wytwórnia MGM. Zmarł w Madrycie na zawał serca podczas uroczystej kolacji.. Jego ciało zostało pochowane w Rzymie.