Andrzej Bogucki

Urodził się 11 listopada 1904 roku w Warszawie. Pochodził ze słynnego teatralnego rodu. Codzienny kontakt z artystami takiej miary, jak Stanisław Bogucki (ojciec) i Wincenty Rapacki Sr., mozliwość obserwowania ich bezpośrednio przy pracy, miały niewiątpliwy wpływ na obraną drogę zawodową młodego człowieka i jego bardzo wczesny debiut filmowy (1915).
Życie prywatne i zawodowe związał aktor głównie z Warszawą; tu występował w kilku teatrach, potem w kabaretach, w późniejszych latach związał się na dłużej z Polskim Radiem.
Wystapił w kilkunastu filmach, ale największą popularność, uznanie i rozgłos przyniosły mu występy w roli piosenkarza rewiowego i radiowego. Zwany "polskim Chevalierem" wylansował wiele szlagierów nuconych do dziś, m. in. "Czerwony autobus". Niektóre utwory wykorzystano w zrealizowanych już po śmierci artysty filmach fabularnych. I tak w "Balladzie o Januszku" (1987) usłyszeliśmy piosenkę "Rosną w miastach domy", w "Piłkarskim pokerze" (1988) - "Trzej przyjaciele z boiska", a w "Cwale" (1995) - "Jak przygoda to tylko w Warszawie".
Za całokształt twórczości rewiowej aktor otrzymał nagrodę Prezesa Rady Ministrów.
Pracował do ostatnich dni; zmarł 29 lipca 1978 roku. Pochowany został na warszawskich Powązkach.