Intencje Ki-duk miał słuszne. Zestawienie dwóch bliskich, ale jakże odległych kultur było interesującym zamiarem, ale przelanie myśli na papier i ich zobrazowanie wyszło już karkołomnie. Bohaterowie jednowymiarowi i słabo nakreśleni.

Mamy głównego bohatera, który poprzez swoją niewinność, prostoduszność, skromność i sytuację, w której się znalazł od razu musi w nas wzbudzić współczucie. Trafia on do niewoli, gdzie jest strażnik sadysta, który koniecznie jest przekonany o jego winie i wszyscy są dla niego podejrzani, a na drugim biegunie inny strażnik, jego zupełnie przeciwieństwo, który jest z kolei skrajny w drugą stronę. Za bardzo się rozczula, jest wrażliwy niczym XVIII wieczny romantyk i choćby się waliło i paliło stanie po stronie naszego bohatera. I w ten niemały już wir szablonowych postaci zostaje wrzucony jeszcze wątek pomocy rodakowi i dziewczyna, której bohater pomoże.

Przekaz jest prosty, nachalny i mało subtelny, zupełnie jakby twórcą nie był Kim Ki-duk, a jakieś jego totalne przeciwieństwo. Ostatecznie szalę goryczy przelał u mnie tekst głównego bohatera do dziewczyny w scenie, w której jadła zupę. Kobieta się nagle rozpłakała, a on zdziwiony odparł: "W takim wolnym kraju można mieć problemy?". Bardzo łopatologiczne podejście, zupełnie jakby dialogi przygotowywał student koreańskiej filmówki, nie obrażając ich jednakże.

Ciekawi mnie z kolei interpretacja finałowego ujęcia. Czy córka wybierając misia co prawda zepsutego, ograniczonego, bez świecidełek, ale własnego również odrzuciła "kapitalistyczne zapędy"? Jeśli tak to trochę 'too much too soon' jak na moje oko.