Las jest szklany. Wysokie drzewa żelbetonu mienią się tysiącami neonów. Wszędzie hałas i rwetes. Ludzi dookoła pełno i nie wiadomo, którędy do domu. Wszak mówiono, aby nie patrzeć , bo nie wolno. Co z tego, że nikt się nie dowie, ale Nam chce być w porządku wobec samego siebie. Nie dla Wodza, nie dla rodziny, ale z własnych przekonań. Ci z drugiej strony są pewni, że mu pomogą. Ratują go z gardzieli krwiożerczego potwora. Każdy chciałby mieć taką sposobność, ale nie wszyscy odnajdują polanę z piernikową chatką. Żywią go, rozmawiąją, edukują. Celem jest naturalizacja, ale Nam jest jakiś inny. Zdołał uciec przed tą słodyczą wolności, a w dodatku w szeregach służb Jin-woo stawia niewygodne pytania. Najnowszy film Kim Ki-Duka jest inny niż poprzednie. Pełen akcji i dialogów. Głęboko osadzony w politycznych realiach. Czy to zwrot na ścieżce Twórcy? Kolejne lata pokażą. "W sieci" nie jest filmem wybitnym. Przedstawia jasne, niewielce odkrywcze prawdy, ale powiedziane i pokazane brzmią wstrząsająco. To już nie wyobraźnia, nie domysły. To fakty. W pewnym sensie nie odnoszą się tylko do Półwyspu Koreańskiego. Niestety... Obyśmy zawsze potrafili odnajdywać białe kamyki właściwej drogi, które wyprowadzą nas z lasu własnych uprzedzeń.