dla mnie film jednak o samotnosci
a ta samotnosc powstaje wlasnie przez niewyrazanie wlasnych uczuc...
ktorych wedlug mnie nigdy nie warto skrywac, tylko zze to cholernie trudne.
Karin byla z tego zupelnie wyprana, miala chwile przeblysku ale bardzo sie tego przestraszyla i znowu zamknela...
jedynie agnieszka zdawala sie byc sercem calego rodzenstwa ale bardzo cierpiala przez chorobe...
moze ta choroba dala jej prawo do wyrazania uczuc - byla chora i cierpiaca i nie bala sie potepiania przez otoczenie za ich wyrazanie...

troche jakby jej siostry kojarzyly uczucia z cierpieniem i zamkney sie na nie zupelnie... baly sie ?

straszne i odrazajace meskie postacie - wyprane z wszelkich uczuc jeszcze bardziej niz karin... ksiadz i maz karin... po prostu czuc lodem... okropne...

calosc w epoce wiktorianskiej ktora sie wlasnie cechowala takim brakiem wyrazania uczuc i kultem umyslu...

taak bergman jest mistrzem w pokazywaniu uczuc ( tutaj niby skrywanych ale klebiacych sie w bohaterkach pod gigantycznym cisnieniem )...

nawet tak sobie teraz mysle ta scena kiedy karin sie rozbiera - tyle roznych warstw, tyle krepujacych zasad, i regul

nie wiem tylko o co chodzi z ta masturbacja szklem?

bardzo poruszajacy film...
bardzo