Nie wystarczy, przynajmniej moim zdaniem, zabrać się za aktualną tematykę, by zostać rozgrzeszonym z realizacji tego zadania. Malta postanowiła wziąć się za bary z najazdem imigranckim. I poległa w tym nierównym boju. Łzawa historyjka rybaka działającego z pobudek, powiedzmy, humanitarnych, dzieci, dzieci i dzieci (grające w piłkę, płynące na tratwach), jako zakładnicy naszej wrażliwości, amatorska gra aktorska oraz brak jakiejkolwiek refleksji na temat opisywanych (kamerą) wydarzeń pani scenariuszo-reżyserki powodują, że film ten jest li tylko melodramatem uchodźczym. Ma nas chwycić za serce i trzymać za gardło. Dwóch poniższych opiniodawców już chwyciło i trzyma.
Natomiast ja mówię: Rebecco, nie ze mną te numery.