Porównanie zamachów terrorystycznych do dzieła sztuki jest głupie. To równie dobrze można by to powiedzieć o Holocauscie.
Jeśli już bohaterka chciała rzucić coś oryginalnego, to mogła powiedzieć, że jeśli szukać prawdziwie wierzących ludzi, to należy ich szukać właśnie wśród zamachowców poświęcających życie dla jakichś idei. Film mógłby być wówczas krytyką wszelkich religii.
A tak, to mamy znudzoną, bogatą, starą kobietę, która pod koniec życia szumnie oddaje Nagrodę Nobla, bo nie czuje się autorytetem na miarę naszych czasów. Robi to oczywiście publicznie, przed kamerami, a potem rżnie niewiniątko, że niby nie wie, dlaczego jej performance zwrócił na siebie uwagę. Hmmm, trochę słabo.
Na plus parę szerokich kadrów na toskańskie pagórki oraz kilka zbliżeń na pupę Kasi Smutniak.