Ani dramaturgii, ani dobrej gry aktorów. Że poprawność polityczna (chęć zdobycia nagród prze twórców) to oczywiste. Najlepiej zagrana jest scena, gdy Janda podaje swojemu filmowemu mężowi pewną ważną informację. Patrzcie wtedy na jego twarz! Czyli z reżyserią - kiepsko. Dramaturgia - wyobraźmy sobie, co by się działo - piekło! - po ostatniej scenie a także po informacji z Rzymu, gdyby ten film robił Smarzowski! Aha! doskonale gra młody chłopiec, wnuk bohaterki! Lepiej niż Janda, która preferuje kamienny wyraz twarz (czyli nie gra twarzą). Janda nie jest wiarygodna odgrywając Nobel Prize winner. Nie udźwignęła roli, jak to się mówi w środowisku recenzentów.
PS. Dziesięć lat temu Janda (wtedy 55) w "Tataraku" pokazała się z najlepszej strony. Zastanawiałem się, czy teraz (65) pobije rekord świata w wieku obnażania się. No i - pobiła! Chociaż bardzo skąpo, dyskretnie. A scena, w której to robi, naprawdę tego nie wymagała.