każdego z nas i niemożność poradzenia sobie z tym. Zacznę od tego, że film jest zrealizowany w sposób naturalny. Wszystko rozgrywa się harmonijnie dla otoczenia, nieśpiesznie, sennie tak jak senna jest prowincja w którym żyje główna bohaterka. Osoba, która mówi o sobie ''kobieta stara'' mimo, że jej ciało i dusza pozostają na zupełnie przeciwnych biegunach. Żyjemy w odgórnie narzuconych nam schematach często dostosowując wszystko na potrzeby otoczenia. Tkwimy w związkach, które nie są dla nas satysfakcjonujące, mówimy często rzeczy, które chcą usłyszeć inni, żyjemy pogodziwszy się, że kiedyś przyjdzie nasz kres. Tym czasem bohaterka grana przez Jandę mówi BASTA. Sugeruje mężowi, że już od dłuższego czasu jest dla niej niewidocznym duchem, a oni sami są jak dwie planety poruszające się po swoich własnych orbitach, pozwala wnuczce przeklinać, utrzymuje kontakty z o prawie połowę młodszym kochankiem chodząc z nim na dyskoteki i wciągając kreskę, kupuje sobie Porsche i mknie z zawrotną prędkością po włoskich bezdrożach mając gdzieś zatrzymujący ją do kontroli patrol policyjny. Wszystko to symbolizuje jej sprzeciw wobec powszechnie panującym normom. W jej starym ciele dalej tkwi dusza nastolatki, która nie może się pogodzić z przemijającym czasem. W końcu odbierając nagrodę z rąk włodarzy miasta w którym mieszka mówi zupełnie coś innego niż to co wszyscy chcą usłyszeć zupełnie nie biorąc pod uwagę konsekwencji jakie mogą ją za to spotkać. Scena w której zostaje zamknięta w klatce obrazuje tylko co może spotkać człowieka, który buntuje się wobec tego wszystkiego.