Koncepcja filmu opiera się na wypełnieniu wszystkiego jednym wielkim paradoksem i sprzecznością. Jednocześnie twórcy ani myślą zabierać się na poważnie za tematykę paradoksów związanych z podróżami w czasie. W pewnym sensie takie dyskusje ucinają je parodiując. Nikt się tu nie zastanawia co by się stało gdyby syn cofnął się w czasie i zabił swojego ojca, gdy ten był dzieckiem. Zamiast tego dostaliśmy piramidalny paradoks, wielostopniowy, który poza tym, że jest jednym wielkim paradoksem, jest też jednym wielkim żartem. Zabawa taką konwencją wyszła twórcom całkiem udanie. Film trzyma w napięciu, trzyma tempo, jest dobrze zmontowany i w ramach przyjętej konwencji (i żartu) jest spójny.
Główny bohater jest więc w tym kuriozalnym i absurdalnym zapętleniu zarówno swoim ojcem, jak i swoją matką, jest swoim własnym dzieckiem, jest swoim przyjacielem i wrogiem, jest wreszcie swoim własnym zabójcą. Co więcej, nie jest w stanie z tego zapętlenia się wyplątać, pozostaje niewolnikiem swojego przeznaczenia.
Podobał mi się ten film, oceniam jako dobry.