Zacznę od tego, że film oglądałem jak zahipnotyzowany i mimo, że minęło już jakieś trzy tygodnie odkąd go zobaczyłem, często o nim myślę. Wydaje się być jak prawdziwe życie, bowiem każdy czasem nie potrafi się z kimś porozumieć. Tutaj jest tak od początku do końca, bohaterowie filmu ciągle się ranią, okłamują nawzajem, nie potrafią powiedzieć tego co mają na myśli. Wystarczyło by żeby któryś z przyjaciół w pewnym momencie "pęknął", powiedział co naprawdę czuje, wtedy ich losy na pewno potoczyłyby się inaczej... Ale fatalizm cały czas towarzyszy temu filmowi. Końcowa scena przynosi trochę ulgi, pokazuje, że wszystko mogło potoczyć się inaczej. Dla mnie genialny film, ale nie chcę zdradzać szczegółów fabuły. Polecam każdemu wielbicielowi azjatyckiego kina, na pewno się nie zawiedziecie :).