Film pod względem realizatorskim i reżyserii stanowi małe arcydzieło. Zdawać by się mogło senne ujęcia każdorazowo służą budowaniu atmosfery napięcia. Wiele scen z pewnością na długo pozostanie w pamięci.
Scenariuszowo trochę kuleje, głównie poprzez cudowne zbiegi okoliczności. Śledztwo dwójki rodzeństwa praktycznie przebiega po linii prostej i wciąż szczęśliwie natrafiają wprost na ludzi, którzy znają kluczowe wskazówki do rozwiązania niezwykłej zagadki pozostawionej im przez matkę.
Ale można by było przymknąć na to oko, w końcu historia przeszłości zmarłej kobiety stanowi jedynie pretekst do przedstawienia ogólnej i bezstronnej prawdy o okrucieństwie wojny. I tutaj chciałbym postawić pauzę i zapytać - czyżby?
Owszem, obydwie strony konfliktu dopuszczają się niezwykłych okrucieństw, wyniszczając się wzajemnie w niekończącej się spirali zemsty, jednak nie mogłem nie zauważyć ogromnej dysproporcji w ich przedstawieniu.
Film nie epatuje przemocą, a jej emanacja najczęściej pozostawia dopisanie sobie drastycznych szczegółów wyobraźni widza. Tym niemniej kilka scen ukazano bardzo dosłownie i niezwykle obrazowo. Przy czym dokładnie sto procent z nich pokazuje zbrodnie w wykonaniu strony "chrześcijańskiej" (cudzysłów zamierzony).
To "Chrześcijanie" popisują się całym wahlarzem bezmyślnego bestialstwa, ze szczególnym uwzględnieniem okrucieństwa wobec kobiet i dzieci, gdy tymczasem działania strony islamskiej są tu jedynie wspomniane i to i tak najczęsciej jako akcje odwetowe.
Jeśli ktoś na ekranie jest w stanie bez mrugnięcia okiem strzelić prosto w głowę niewinnemu dziecku, to w filmie Denisa Villeneuve'a zawsze nosi na szyi wyeksponowany krzyż i obrazek Matki Boskiej przytwierdzony do lufy karabinu (sic!). Muzułmanie wykazują się przynajmniej jakimiś skrupułami, ratując przed pogromem niewinnych chłopców z domu dziecka.
Nie chcę wyciągać może zbyt daleko idących wniosków, ani oskarżać reżysera i jednocześnie scenarzystę filmu o szerzenie proislamskiej, czy antychrześcijańskiej propagandy. Zastanawiam się jedynie, czy po seansie "Pogorzeliska" przysłowiowy "przeciętny amerykański widz" zastanowi się nad okrucieństwem wojny i wynikającymi z niego tragediami ludzkimi, czy raczej wyniesie lekcję o zezwierzęceniu "Chrześcijan". W końcu jeden obraz jest silniejszy, niż tysiąc słów.