Rebecca (Juliette Binoche) jest fotoreporterką wojenną, właśnie robi zdjęcia kobietom wyznania islamskiego, które odprawiają obrządek wyglądający jak pogrzeb innej kobiety. Następnie pogrzebana wstaje i przechodzi do budynku i tam montują jej coś w rodzaju pasu Szahida po czym ubierają. Główna bohaterka prosi swoją tłumaczkę by mogła kawałek z nimi pojechać, bo chce to pokazać. Gdy dojeżdżają do miasta samochód przechodzi kontrolę policji a Rebecca musi się wylegitymować. Z pewnej odległości obserwuje auto z którego wysiadła i widzi jak kobieta z bombą szarpie się z policjantem.

Zaczyna krzyczeć do ludzi, żeby uciekali. Kilka sekund później miejsce ma wybuch, który odrzuca swoją siłą fotoreporterkę. Jak już się ocknęła od razu przechodzi do pracy i fotografuję ofiary oraz ludzi sprowadzających pomoc. Do miasta wjeżdża czołg a ona sama pada na ziemię. Kobieta budzi się w szpitalu i widzi swojego męża Marcusa (Nikolaj Coster-Waldau), który mówi, że przenieśli ją do Dubaju. Rebecca nie jest w pełni sprawna, więc musi jej pomagać z czynnościami takimi jak malowanie rzęs. Mężczyzna mimo tego co robi dla żony jest oschły emocjonalnie. Zapytany o zdradę ujawnia, że boi się o nią i nie umie żyć z ciągłym ryzykiem.

Film porusza duże spektrum wątków, od życia rodzinnego po akty terroryzmu. Główna bohaterka ma bardzo niebezpieczną pasję, którą wykonuje by pokazać światu zło jakie człowiek wyrządza, ale także by przez te zdjęcia przelać swoją złość. Logicznie do tego rodzina się o nią martwi, szczególnie to dotyka starszą z córek Steph (Lauryn Canny), która jest bardzo kruchą psychicznie osobą. Najbardziej stanowczą, lecz i toksyczną osobą w filmie wydaje mi się Marcus, który dość brutalnie egzekwuje swoje zdanie. W tej produkcji jest kilka, moim zdaniem absurdalnych sytuacji. Jako przykład podam to, że córki niemalże pierwsze co to pytają Rebeccę o prezenty albo przełożona fotoreporterki nie da się poszkodowanej wykurować tylko już na następny konflikt ma jechać. Jest w tym dziele coś psychologicznego wręcz przepełniającego uczuciem beznadziei. Juliette Binoche znana z klasyków takich jak ''Angielski Pacjent'' (1996) zagrała perfekcyjnie główną rolę. Zdjęcia są świetnym dopełnieniem ukazującym tą wojenną brutalność. Moja ocena to 9/10.