Fred Schepisi w PIEŚNI JIMMIEGO BLACKSMITHA, swoim drugim filmie w karierze, podjął się tematu właściwie nieobecnego w ówczesnej kinematografii Australii. Pochylił się nad losem Aborygenów – całymi dekadami ciemiężonych i pogardzanych przez białych osadników. Tytułowy bohater filmu z pozoru mógłby mieć szczęście, chłopak pół krwi trafił pod opiekę pastora i jego żony, którzy za punkt honoru postawili sobie uczynić z Jimmiego posłusznego i tak białego jak to tylko możliwe członka wspólnoty, pomimo jego koloru skóry i pochodzenia. Traktowany z pogardą, wykorzystywany, przyjmujący na swoje barki kolejne upodlenia, a przede wszystkim wyrwany od swoich korzeni młody mężczyzna zaczyna w końcu mścić się na tych, którzy go krzywdzili, a ofiarami jego nieokiełznanego gniewu i krwawej wendetty zostają także kobiety i dzieci. Schepisi uczynił z Jimmiego bohatera tragicznego, mimo że nie relatywizuje jego okropnych zbrodni. Brutalność filmu miała wstrząsnąć odbiorcami, w tym zwłaszcza rodakami reżysera. W Australii aborygeńscy autochtoni dopiero od niedawna stawali się pełnoprawnymi obywatelami, czas rozliczeń miał dopiero nadejść, choć otwarte pozostaje pytanie, czy zadośćuczynienie za tyle lat dyskryminacji i pogardy jest w ogóle możliwe.