Bardzo długo czekałem na ten film. Obejrzałem go w sobotę. Niestety bardzo się zawiodłem. O czym jest ten film? Niestety o niczym. Nie odpowiedział na żadne pytanie. Nie odkrył niczego nowego. Nie drążył. Nie pokazał nic niewygodnego. Nie zainteresował widza. Biernie zrelacjonował życie Beksińskich jako trzyosobowej rodziny, której wyróżnikiem chyba było tylko to, że po kolei zmarli. Po co powstał? Szczerze nie wiem. Przedstawienie Tomka w filmie było kompletną pomyłką. On nie miał problemów z koordynacją ruchową, nie był autystyczny czy z jakimś paraliżem. Skąd te nieskoordynowane ruchy? (zapęd Dawida Ogrodnika po roli w filmie Chce się żyć? – nie wiem, chociaż film polecam, Ogrodnik zagrał świetnie). Tomek owszem miał swój świat, ale nie taki jak pokazany w filmie! Polecam poznanie opinii przyjaciół Tomka po filmie. Kompletny szok. Zdzisław za to przedstawiony jako pogodny i dowcipny staruszek. Coś tam sobie w salonie malujący. Ani razu z pędzlem nie zauważyłem odtwórcy roli a przecież główny bohater to malarz! Totalną porażką było odegranie scen przez aktorów, które faktycznie miały miejsce (Wywiad z Wampirem). Skoro jest aż tyle dostępnych źródeł (na samym YouTube jest ich mnóstwo a przecież to nie wszystko) to dlaczego reżyser nie wplatał ich do scenariusza? Nie zestawił ich ze sobą. Wklejenie Ogrodnika na kanapę do Jagielskiego to cios poniżej pasa, wywołało efekt żenady, porażki i wstydu jak tak można było zrobić. Filmy autorstwa samego Beksińskiego nie zostały wykorzystane. Dlaczego? Błagało się o jakiś dynamizm w tym filmie. Ale scenariusz był bardzo statyczny, nudny i przewidywalny. W którymś momencie film w zasadzie odtwarza najważniejsze punkty z życia rodziny, jakby trzeba było je odhaczyć z obowiązkowej listy. Wiele scen uwzględnionych, ale tak wyjętych z kontekstu, że w zasadzie nic nie znaczących. Bez wyjaśnienia. Bez zadawania pytań. Bez wciągnięcia widza w to co się na ekranie dzieje. Gra aktorów jest szczerze na bardzo dobrym poziomie. Nawet ich głosy rzeczywiście starały się naśladować pierwowzór (pomijając przerysowanie postaci przez Dawida Ogrodnika). Szczerze – duży szacunek. Przykuwa uwagę bardzo duże podobieństwo wizualne postaci do bohaterów i chyba dlatego ten film cieszy się takim uznaniem i otrzymał tyle nagród. Bo rzeczywiście przypomina ich takim jakimi byli, lecz tylko wizualnie. Chociaż jak mniemam 90% osób tego filmu jeszcze nie widziało, bo nie miało okazji widzieć go przed premierą. Czuję zażenowanie jak czytam, że reżyserowi przyszedł do głowy pomysł na film, ponieważ zauważył premierę książki Portret podwójny a w kolejnych zdaniach dodaje, że już w 1994 odwiedził muzeum w Sanoku. Tylko, że miał wtedy 10 lat i bardzo wątpię, żeby w takim wieku nie interesował go Reksio tylko Beksiński. Niesmak pozostawia również reakcja widzów. Salwy śmiechu w scenach, które w ogóle śmieszne nie były. Czułem się zażenowany. Niestety jeżeli ktokolwiek sięgnął wcześniej, by cokolwiek poczytać o Beksińskich, oglądał filmy Zdzisława, Tomka u Jagielskiego, czy wie cokolwiek więcej niż przeciętny zjadacz chleba to filmem będzie rozczarowany. A raczej zły, że tak rodzina Beksińskich została pokazana.