Muszę przyznać, że nie przepadam za polskim kinem, ale ten film wrył mnie w fotel. Oglądałam go z zaciekawieniem do samego końca. Nie znam się za bardzo na szwedzkim prawie, ale według mnie przedstawiona tutaj sytuacja była zbyt "radykalna". Owszem pracownica socjalna miała tutaj podstawy aby uważać, że w rodzinie Uli dzieje się coś złego, ale zachowała się jak totalna zołza, która za wszelką cenę chciała odebrać rodzicom ich dziecko( czy tak naprawdę zachowują się tamtejsi pracownicy, jeśli tak to aż strach jechać do Szwecji). W zasadzie rodzice nie mieli żadnych możliwości obrony, według prawa byli już skazani i jedyne co im pozostało to uciekać z własnym dzieckiem( czy to nie chore?). Jak dla mnie to sytuacja w tym filmie została trochę "przerysowana" po to aby dodać dramatyzmu..no bo przecież aż takiej PATOLOGII to w tej rodzinie nie było aby ich pozbawić całkowicie praw rodzicielskich.