Może secie wytłumaczyć mi, jakim cudem dziewięcioletnie dziecko tak po prostu idzie z obcymi ludźmi po szkole, zadomawia się u obcych, nie płacze i nie marudzi za rodzicami, nie tęskni, nie krzyczy, nie mówi im: Tęsknię! Chcę do rodziców! Zabierzcie mnie stąd! Ani razu nie pada takie zdanie. Ani razu!!! Nawet jeśli była zła na matkę, nawet jeśli chciała rodziców wkurzyc, obraziła się, chciała "dać nauczkę", to jakim kurde cudem tyle tygodni była jak bezpłciowa mumia, bez emocji, jak lalka? Tak się nie zachowuje dziewięcioletnie dziecko wychowane w szczęśliwej rodzinie. Masakra. Dramat, nie dało się patrzeć na to. Ojciec przemyca dla małej telefon, a ona ani razu z niego nie korzysta, tylko chowa w jakimś koszu. Ani smsa, ani telefonu. Ojciec ją pyta, czy chce do nich wrócić, a ta mała zero reakcji. No hit! To jakaś kukła s nie małe dziecko. Albo była bardzo bardzo nieszczęśliwa z tymi rodzicami i faktycznie nie tęskniła, albo była tam faktycznie krzywdzona (klapsy, poniżanie). Ani razu rodzicom zastępczym nie powiedziała, że tęskni za domem i żeby ją odwieźli. Nie wierzę, że chciała wrócić do rodziców.