W dniu premiery drugi obraz w karierze K. Kutza wywołał niemały skandal. Odrzucony przez krytyków i widzów otrzymał od komunistycznych władz zakaz wyświetlania na zagranicznych festiwalach. Sam reżyser odwagę artystyczną przypłacił dekadą filmów "bezpiecznych", w których ciężko doszukiwać się kontrowersji.

Polemika z "Popiołem i diamentem" narzuca się sama, lecz nie to jest najważniejsze. Najistotniejsza jest ascetyczna forma i opowiadanie obrazami, które w tym filmie K. Kutz razem z J. Wójcikiem doprowadzili do rangi "czegoś wyższego".

Sama fabuła jest wątła i niedopowiedziana dzięki czemu tak bardzo potrafiła mnie poruszyć. Wiele znaczą tutaj drobne gesty czy spojrzenia. Dotknięci tragizmem wojny bohaterowie próbują stworzyć namiastkę związku, jednak ich doświadczenia doprowadziły do emocjonalnego wyniszczenia, niezwykle podkreślanego przez scenografię, zdjęcia i sposób podawania dialogów (wiele osób je odbierze jako sztuczne i drewniane).

Warto temu filmowi się poddać, dać się ponieść niezwykłemu klimatowi opowieści, która jest jedną z najbardziej niezwykłych historii miłosnych w polskim kinie.
Oczywiście nie jest, to film dla wszystkich. Wielu widzów z pewnością odrzuci ten obraz jako zbyt hermetyczny i trudny w odbiorze, zaś dla tych którzy lubią niedopowiedzenia i filmowe eksperymenty powinna to być pozycja obowiązkowa.