Ponoć anioły od zawsze zazdrościły ludziom, ponieważ to nas Bóg ukochał najbardziej. Stworzył nas na własne podobieństwo i uczynił prawdziwie wolnymi, dając życie, a nie tylko egzystencję. Więc czy to jest dziwne, że anioły chciałyby stać się ludźmi? O tym właśnie opowiada "Niebo nad Berlinem".

To jak na razie najlepszy film Wima Wendersa, jaki widziałem. Piękny, baśniowy, mądry, a na dodatek - wbrew pozorom - oryginalny. I nie tak ckliwy jak jego amerykański remake pt. "Miasto Aniołów" z Nicolasem Cage'm i Meg Ryan. "Niebo nad Berlinem" to taki swoisty dokument (oczywiście nie w dosłownym sensie), w którym poznajemy losy różnych ludzi (poprzez ich myśli). Lecz tak naprawdę to nie oni są najważniejsi, prawdziwym bohaterem jest sam autor "dokumentu", "reżyser", który chciałby stanąć po drugiej stronie kamery - anioł pragnący być człowiekiem...

Ważną rolę w "Niebie nad Berlinem" pełnią zdjęcia. Większość filmu to czarno-biała kolorystyka - punkt widzenia aniołów. Ich egzystencja właśnie taka jest - dosłownie i w przenośni. Według nich więcej barw ma ludzie życie. Ale czy to znaczy, że jest lepsze? Myślę, że na to pytanie główny bohater pozna odpowiedź w drugiej części ("Tak daleko, tak blisko"), którą Wenders stworzył sześć lat później...

9/10