Obraz tak jak każde chyba dzieło Viscontiego gdzieś tam głęboko zapisuje się w pamięci. Mistrz kina tym razem na warsztat wziął nasz kult piękna i sławy - które zawsze okupione są ogromną ceną. Nie widzimy tego, co dzieje się na planie filmowym, jak dobierani są aktorzy, na jakich zasadach kształtowane są gusta odbiorców - kastingi to wyścigi szczurów gdzie wszystkie chwyty są dozwolone - a tutaj rzecz jest o tyle ważna i niewybaczalna bo dotyczy 5 - letniej dziewczynki. Musi ona wkroczyć w brutalny świat dorosłych nie do końca nawet rozumiejąc o co właściwie chodzi jej matce i wszystkim ludziom wokół. Visconti stawia w filmie ciekawa puentę - tytułowa najpiękniejsza którą poszukują to w rzeczywistości dziewczynka najbardziej sztuczna, najbardziej wytresowana, najbardziej zmanierowana - czyż nie takie są często gwiazdy masowej wyobraźni - najpiękniejsze na zewnątrz a najbrzydsze w środku - w kinie liczy się efekt zewnętrzny a nie treść duchowa - najpiękniejsze treści można ukazywać poprzez formy które ich nie dotyczą!!!! Sztuka często kłamie - ostrzega reżyser!! I tu jest genialny, i tu jest tym który odsłania prawdę i chore społeczne układy.

Jeszcze jedno w tym filmie jest piękne - jedno z ostatnich zdań, jakie pada: "Nie budź dziecka" - metaforycznie oznacza, że dzieciństwo powinno pozostać dzieciństwem a małe gwizdy kina wkraczają w świat dorosłych za wcześnie - dzieciństwo to stan gdy powinniśmy jeszcze śnić - o lepszej rzeczywistości. Świetny film, polecam 8,5/10