Co cechuje filmy warte uwagi? Punktem wyjścia jest chyba wspaniały pomysł lub wybitnie uzdolniony twórca, który jest w stanie zmienić amelinium w platynę czy nakręcić film w jednym pomieszczeniu przy 12 cięciach. Przede wszystkim jednak, liczy się ilość pracy włożonej w udoskonalanie dzieła. Jeśli szukacie tego w stołówce u Xawerego, to ostrzegam: w karcie dań pod pozycją "Mowa ptaków" kryje się zupa z gówna.

Film rozpoczyna parę beznadziejnie skonstruowanych inscenizacji. Na tym etapie warto dać szansę i jeszcze zakładać, że to tylko takie badziewne wstawki dla zmylenia widzów, coby później stanowiły kontrast do właściwych scen, które to już będą miały wartość. Niestety dużo lepiej już nie będzie aż do końcowej sceny.

Trudno właściwie ocenić na ile jest to film, a na ile polityczny blog pełen "prawd objawionych" prosto od pijanego Edka. Większość postaci to hologramy. Gej, głupia sierota, stare pokolenie, to co twórca widzi jako młode pokolenie, bogate elyty, słabość, II Wojna, a potem komunizm. No i on – alter wielkiego, opuchniętego ego twórcy: artysta, buntownik, romantyk, poliglota, szalony mentor; zaznacz wszystko. Jego charyzma oślepia swym blaskiem przypadkowo napotkanych ludzi. Wszystko w jednej osobie, Sebastiana Fabijańskiego. Celowo nie odnoszę się do postaci filmowej, bo to umowa w stylu dostaniesz główną rolę, tylko masz grać mnie. Byle efektownie: biegaj jak po gramie czystej fety, wyginaj kończyny, wykonuj nieskoordynowane ruchy, podskakuj, mów wierszem, rymem, wtrącaj odwołania jak u Allena, porównuj się z największymi reżyserami i pisarzami. Wystaw jezyk, kopnij coś, to jest artystyczne fch*j, mówię ci. Przecież chcesz urzeczywistnić swoje słynne klakierskie „zesrasz się z zachwytu” w jednym z tematów na filmwebie (tak, świeże konto oceniające filmy z Fabijańskim na 10, kłótnia z każdym kto śmiał skrytykować aktorstwo Seby).

Film artystyczny? Tak, jeśli mówimy o odpadach postmodernizmu. Nurt ten bowiem zostawia furtkę: wszystkie chwyty dozwolone i nie występują tutaj jakiegokolwiek progi, które byłyby za wysokie na twoje nogi. Nieważne jak często kamerzysta i dźwiękowiec z mikrofonem na kiju odbijają się w szkle. Nieważne krople na obiektywie czy jakakolwiek spójność. Ważne, by było krzykliwie, desperacko kontrowersyjnie i koniecznie ze społecznym zaangażowaniem. Oprócz sztucznych rozmów o sztuce, można wrzucić trochę pianina co jakiś czas, by nikt nie zapomniał, że to bardzo artystyczny film jest. No serio.

Żuławski wpi**rza (nie, nie umieszcza) wszystkie elementy na chama i byle jak.
Klękajcie, oto dzieło!
Jestem wyklętym geniuszem jak mój tata!!!

Owszem, z gracją wścieklizny poruszono tematy rosnących ruchów narodowych, homofobii, zepsucia elit, rozliczenia z komunizmem i katolicyzmem, konfliktu na linii starzy-młodzi, nihilizmu i ksenofobii. W tym ostatnim mało aktualny: Żydzi stracili prym w byciu znienawidzonymi na rzecz islamskich imigrantów. Tyle wyłapałem, pewnie było ich więcej, ale to i tak bez znaczenia, bo Żuławski robi z nich coś w rodzaju nabazgranego na obszczanym murze napisu JP na 100%. Nic z tego nie wynika, nic do dyskusji nie wnosi.

Aktorstwo mierne. O Fabijańskim wspominałem, MŻ-T przyjęła podobną taktykę. Jest to nadzieja, że randomowa, bylejaka nadekspresja zostanie pomylona z wybitnym aktorstwem. Młodzi oraz Mroczkowie na poziomie paradokumentu. Reszta albo jest sobą, albo pajacuje. Olbrychski wiarygodny. Po tylu latach na planach filmowych zagranie reżysera nie jest oszałamiającym wyzwaniem. Chyra nie wie do końca o co chodzi jego postaci i czy ktoś w ogóle przemyślał jej sens.

Całość oceniam na 1.5, bo zdarzyły się dwa zabawne dialogi, a końcowa scena wygląda dobrze, wszak każde "Wesele" czy "Pan Tadeusz" musi kończyć się tańcem.