przez prawie półtorej godziny. Dobrze zrealizowany dramat ze świetnymi rolami głównych bohaterów. Aktorsko błyszczał Marcin Dorociński. Niby epizodzik, ale bardzo charakterystyczny. Trzeba przyznać, że jesteśmy mistrzami dramatów. Ten gatunek wychodzi nam najlepiej, później filmy dokumentalne i krótkie formy też nie są złe. Szkoda, że nie ma dobrego polskiego horroru, albo komedii, takiej rodem z Francji. Szpital, łzy, choroby, umieranie, same depresyjne stany, które na dłuższą metę zaczynają męczyć. Ileż można wałkować te szpitale i choroby? Gdyby nie aktorstwo na wysokim poziomie, to ten film jest po prostu przeciętny, bez takich ochów i achów jakie nad tą produkcją filmową zawisły. Super rewelacji nie ma, jest po prostu dobry aktorsko dramat bez fajerwerków. Obejrzeć nie zawadzi, choć na kolana nie powala.