Nazli żegna się z mężem, który przywiózł ja na dworzec. Na przeciwko niej w pociągu siedzi jakaś matka z małą dziewczynką, która zaczyna czytać na głos książeczkę z obrazkami. Główna bohaterka rozmyśla jak czyjś świat może się kręcić w okół dziecka. Ludzie bez celu w życiu sami go sobie nadają robiąc dziecko. Celem jej nadopiekuńczej matki do której jedzie była właśnie ona. Następuje retrospekcja z czasów, gdy była dzieciakiem. Ayse chętnie bawiła się z córką oraz przeganiała od niej łobuza Ismaila. Kobieta dość późno została matką, dlatego Nazli myśli, że stąd jej nadmierna troska o nią.

Ciągle martwiła się, że coś stanie się jej dziecku. Chciała dać córce wszystko czego nie miała. Na jakimś festynie, gdy mała chciała lalkę, matka odwróciła jej uwagę w inną stronę tym samym dziewczynka o niej szybko zapomniała. Potrafiła podrzeć swoją chustę by zrobić z niej sukienkę dla lalki z którą spały. Pragnęła by córka zdobyła wykształcenie w przeciwieństwie do rodziców. Osman, ojciec Nazli był obecny w ich życiu, lecz często się kłócili. Nie chciał wysłać dziecka do szkoły, bo rodzina nie miała pieniędzy, ale jak Ayse powiedziała, że pójdzie tak poszła. Nawet jak główna bohaterka była nastolatką kobieta wciąż mówiła do niej ''leci samolocik''.

Od czasu ''Cudu w celi numer 7'' (2019) żaden turecki film mnie tak nie wgniótł w fotel. Od pierwszych minut zaciekawił i nie nudził do końca. Co tu dużo mówić Ayse do niczego w życiu nie doszła, a jej jedynym sukcesem było urodzenie dziecka, bo wcześniejsze ciąże kończyły się poronieniem wobec czego wyczekane potomstwo stało się dosłownie sensem jej życia. Kobieta jest samoświadoma swojej ułomności i nie chciała córki wychować na kolejną ''wiejską babę'' chodzącą w chuście, więc mówiła jej ''Nie bądź jak ja. Skończ szkołę, zarabiaj godziwie''. Nadopiekuńcza matka w gruncie rzeczy nie miała nikogo poza córką, bo rodzice pomarli, a Osman był niemalże cały czas agresywny wobec nich.

Nazli od wieku nastoletniego przestało podobać się to, że jest wciąż traktowana jak dziecko na które bez przerwy się chucha i dmucha. Bardzo często też robi wstyd córce swoim wręcz cebulackim zachowaniem. Główna bohaterka była obiektem uwielbienia dla Ayse, która ciągle przechwalała się przed innymi babami jakie to sukcesy odniosło jej dziecko. Duża część filmu opiera się na retrospekcji pokazującej jakim kłopotem dla dziewczyny była nadopiekuńcza matka. Również podczas wizyt w Stambule odstawiała wielokrotnie trzodę. Uważam, że jest to bardzo dobry dramat psychologiczny pokazujący patologię oraz zdolność do poświęcenia. Nie ma się do czego przyczepić, bo gra aktorska jest bardzo przekonująca, a fabuła miażdży. Moja ocena to 10/10.