Mam dokładnie te same uczucia po obejrzeniu tej animacji. I wkurzają mnie bezrefleksyjne recenzje pełne zachwytów. Po tym filmie dziecko może poczuć co najwyżej: inni starsi bracia (lub siostry) mają tak samo beznadziejnie jak ja, a rodzice utwierdzić się w przekonaniu, że taki brak zainteresowania starszym dzieckiem to norma. I dalej sobie współczuć. Film psychologicznie szkodliwy.

Ja byłam na tym filmie z 7-letnim synem, a w domu został syn 6-miesięczny. Bardzo oboje się wyruszyliśmy i byliśmy filmem zachwyceni. Syn określił, że film był "za bardzo o nas". Wyszliśmy pozytywnie nastawieni. Nie wszystko musi być powiedziane wprost, by docierało do serca.

I taka jest różnica, że Ty wyszłaś ze swoim synkiem, mogliście porozmawiać i pobyć razem. A widziałaś w tym filmie jakąkolwiek relację starszego chłopca z mamą? Musiał sam wychodzić do ogrodu i uciekać w świat fantazji.

Potwierdzam, to najgorszy film Hosody. 1,5 godziny nudnej fabuły i płacz/krzyki głównego bohatera. Irytujące do oglądania.

Wydaje mi się, że Hosoda chciał oddać jak to widzi dziecko. Więc właściwie udało mu się, bo wyszliście wkurzeni i rozczarowani tak jak maluch. Ten film jest dość ważny, bo miał odwagę wyjść na przeciw dyktacie sielankowej rodziny i skoncentrować się na emocjach dzieckach. Swiętny materiał do przygotowania dziecka na nowego członka rodziny. Bo nie podaje rozwiązań i prostych odpowiedzi, stanowi raczej wyjście do wspólnej rodzinnej rozmowy.