Już oglądając czołówkę odniosłem wrażenie, że oto mam do czynienia z wariacją nt. Małej Syrenki. Kolejne sceny, łącznie z wymownym finałem upewniły mnie tylko w tym przekonaniu.
Eliza to przecież Arielka - zakochuje się w przedstawicielu obcego gatunku, a w dodatku na lądzie jest niema (tak jak Syrenka). Idąc dalej tym tropem, w wymownej finałowej scenie okazuje się, że zanurzając się w wodzie, Eliza wraca tak naprawdę do swojego naturalnego środowiska, w którym nie tylko odzyskuje swoją prawdziwą tożsamość (blizna na szyi okazuje się być zarośniętymi skrzelami), ale też prawdopodobnie zdolność werbalnej komunikacji (zasugerowaną w musicalowej wstawce w środkowej części filmu).
Przeszło mi jeszcze przez myśl, że Strickland ze swoim paralizatorem to wymachująca trójzębem Urszula (ale może to już nadinterpretacja)...
Z żalem stwierdzam, że gra z klasyczną baśnią jest dla mnie jedynym plusem tego dzieła.
Nie porwała mnie baśniowa scenografia (którą niejednokrotnie zachwycił mnie np. Burton) i właściwie za jeden z większych minusów filmu uważam to, że po większości scen było widać, że były kręcone w studio. Obraz stracił przez to na wiarygodności (a przecież obraz niejednej baśni pozwolił nam na uwierzenie w przedstawioną historię). W mojej ocenie zdecydowanie zabrakło magii, przez
co spod ręki del Toro wyszła niestety co najwyżej Mdła Syrenka.