Nie wzbudza takich emocji jak książka, ale jakiś cień to jednak wzbudził... Żałuję, że nie mam Faulknera na świeżo. Egzemplarz krąży po wszystkich znajomych od dłuższego czasu - podtykam komu tylko mogę. Może gdybym miała na świeżo byłabym bardziej czepliwa.

Całkowicie podpisuję się pod uwagą dotyczącą braku, no właśnie, czego? - odwagi, wyobraźni, warsztatu (bo serce jakieś tam jednak włożono chyba) - czegoś zabrakło. Choć można się zastanawiać, czy powściągliwość nie jest jednak lepszym rozwiązaniem w obliczu czegoś takiego jak proza Faulknera. Pycha mogłaby doprowadzić do czegoś znacznie gorszego.

Mnie się podobał swoisty naturalizm w obserwacji zmysłowej strony bohaterów i ich otoczenia, a jednocześnie poetyckie ujęcie bohaterów. Kamera ich smakowała - brawa dla autorki. Rzeczywiście ze szkodą dla mocy wypowiedzi/myśli bohaterów. Ale z drugiej strony - gdyby dać im więcej miejsca, czy też miejsce dominujące - przytłoczyłaby nas ta dziwna mowa myśli bohaterów, tak sądzę. Zamieniłaby się w wariację formalną na temat języka tych dziwnych ludzi z Południa. To jest jakieś sedno tej powieści, ale - nie wiem czy możliwe do obronienia w filmie.

Co do dynamiki - mnie się akurat wydała własciwa. Byłam utrzymana w napięciu.

Natomiast, właśnie, czy powstało coś interesującego samego w sobie? Chciałabym się tego dowiedzieć od kogoś, kto nie jest przywiązany do powieści i nie ma tak czołobitnego stosunku do Faulknera jak ja. Ta próba formalna pozostaje po części rzeczywiście tylko próbą formalną. Formalistyczną i modernistyczną z ducha. Jakby Franco wierzył, że coś tu się da możliwie blisko przełożyć na inny język, możliwie wiernie. Chyba trochę zabiła go ta (anachroniczna nieco) wiara, że można. Tylko skąd on ją wziął?

(no i stosunkowo słaba jego własna kreacja Darla przy tym)

mnie też rozczarowała rola Franco... myślałam że będzie super jako Darl, patrząc po filmach w których go wcześniej widziałam, ale wygląda jakby w ogóle się nie skupił na tej roli... jego Darl nie był wcale "dziwny" ani tajemniczy, tylko patrzył spode łba jakby ktoś mu zabrał jego ulubionego misia... (i to miało być spojrzenie które "makes folks talk" :P)