Znam biografię Judy bardzo dobrze, interesowała mnie ona tak samo, jak Lizy. Jednak ten film wywołał u mnie tyle emocji, że trudno mi się pozbierać po seansie. Nie chodzi tutaj o grę aktorską Zellweger, ale o to, w jaki sposób rozebrana została Judy. 47 lat ciężkiej pracy, z czego większość to walka z uzależnieniem, brakiem prawdziwej odwzajemnionej miłości, nieszczęścia, zmęczenie... Całe życie chciała mieć pewność, że inni ją kochają, nigdy nie poczuła się tak prawdziwie uwielbiana. Film pokazał ból i cierpienie Judy, Zellweger zagrała to dobrze. Mam wrażenie, że wiele kwestii zostało niedopowiedzianych, ale może to ta tajemnica zachęci niektórych do poznania tej muzyki, filmu i historii o Judy.