Co do punktu trzeciego to właśnie o to chodziło.Spojrzeć na świat oczami mordercy, maniaka.

" Reżyser robi z Fleckiem co chce raz odkleja go od świata i pokazuje jako wariata, raz jest zupełnie normalnym troskliwym synem"- przecież to nic dziwnego. Każdy z nas ma takie maski. Często psychopaci to kochający ojcowie , matki, a w okreslonych okolicznościach zamieniają się w potwory.

tak, ale to jest w filmie niespójne - ja rozumiem że psychopata może udawać miłego, ale żaden psychopata nie dałby rosnąć swojej frustracji i z miłego chłopaka stać się potworem, kto jest psychopatą jest nim zawsze - nawet jeśli gra.

Co za bzdury wygadujesz... najwięksi zbrodniarze w historii mieli bardzo wiele cech pozytywnych zanim się stali zbrodniarzami byli dobrymi ludźmi, jednak coś do szaleństwa ich popchnęło . Hitler- dobrze zapowiadający się malarz, weteran I wojny światowej, troskliwy syn, miłośnik zwierząt kto by pomyslał, że taki człowiek kilka lat później bez mrugnięcia okiem będzie głodził i wysyłał do gazu miliony ludzi? Dzierżyński - facet, na oczach którego zgwałcono mu narzeczoną.

Podoba mi się Twoja wypowiedz. Dla mnie te wszystkie piękne klocki również nie są w jakiś sposób dopasowane. Tarantino w ostatnim filmie pokazuje stopy i jazdę samochodem z boku również 5 razy. (no może nie 5 ale też ledwo nie wydłubie tym oczu, żeby widz nie zapomniał). Wolę subtelność od nachalności. Nie trzeba pokazywać jak chłop jest bity 3 razy, żeby załapać że są to momenty wpływające na jego przemianę. Nie lubię tej dosadności. Film, który bardzo inteligentnie przycina oczywiste sceny to Drive. Bardzo mnie tym zaskoczył reżyser - że ucina dialogi i sceny, które szybko sami sobie dopowiemy...

"Plus reżyser robi z Fleckiem, co chce – raz odkleja go od świata i pokazuje jako wariata, raz jest zupełnie normalnym troskliwym synem z zaburzeniami neurologicznymi, raz jest cierpiący, a raz jest WIELKIM liderem wielkiego ruchu."
O i tu się nie zgodzę. Akurat psychika mężczyzny z lekkim upośledzeniem i chorobą psychiczną jest ukazana bardzo trafnie. Choroba u Arthura postępowała, zwłaszcza, że przestał brać leki a do tego doszły kolejne traumatyczne przeżycia, związane z odkryciem dot. matki. Taka trauma jest jak granat wrzucony do umysłu. Do tego odczuwanie psychopatycznej przyjemności, co odkrył przypadkiem mordując w afekcie chłopaków w pociągu, a to sprawiło, że w końcu poczuł się pewnie, w końcu otaczająca rzeczywistość była jego rzeczywistością a nie światem, którego nie rozumiał.