Rzadko dodaję komentarze, ale wobec kreacji Phoenixa ciężko przejść obojętnie. Stwierdzenie, że Phoenix wcielił się w rolę byłoby niedorzecznością, on stał się Jokerem w każdej sekundzie filmu. Jest na tyle autentyczny, że z niepokojem patrzymy na każdy drobny gest bohatera i boimy się, co zrobi za chwilę. Tak jest, gdy bierze nożyczki do ręki, rozmawia ze swoim psychiatrą, czy składa niespodziewaną wizytę bez zapowiedzi swojej sąsiadce. To tylko nieliczne przykłady. Taniec bohatera, który pojawia się kilkukrotnie to swoiste dance macabre w bezdenną otchłań psychozy.
Na uwagę zasługuje też fakt, iż reżyser nie ocenia bohatera, pokazując szeroki kontekst socjalny, społeczny, polityczny. Podkreśla, że przemoc w dzieciństwie, wykluczenie społeczne i brak zrozumienia popychaja człowieka do zaburzeń psychicznych, agresji i zbrodni.
Film to zdecydowanie coś więcej niz adaptacja komiksów, więc można go polecić każdemu o mocnych nerwach. Tylko mam jedną uwagę. Podczas seansu na sali siedziała grupka bardzo młodych ludzi. Rodzice, to nie jest zdecydowanie film dla dzieci!!
Jeżeli Phoenix nie otrzyma Oscara, to zwatpie w sens przyznawania tych nagród...