Tytuł jest wyczerpujący, ale nie zdradza za dużo: oglądamy grupę terrorystów, która decyduje się wysadzić rurę transportującą paliwo w Teksasie. Tyle musicie wiedzieć i nie chcę wam zdradzać więcej: to kino licznych niespodzianek aż do samego końca (naprawdę!), który trzeba przeżyć samemu – aż tak liczy się tutaj samo doświadczenie, przeżywanie tej przygody. Nazwa brzmi instruktażowo i po części tak jest, ale inaczej, niż możecie sobie pomyśleć: realizm nie polega tutaj na podaniu przepisu „jak zrobić bombę”, ale by pokazać, jak wiele człowiek ryzykuje decydując się na taki terroryzm. Jak ciężko jest chociażby zrobić taką bombę bez wysadzenia samego siebie w powietrze razem z budynkiem. Scenariusz pędzi przed siebie w cierpliwy sposób, bez zwłoki i niepotrzebnych detali, konstruując obraz wokół dialogów i montażu (jedno potężne cięcie za drugim na jakiejś czynności: upadku, wyważaniu drzwi, wybuchu). To kino trzyma w napięciu, bo potrafi w ogóle chwycić widza najpierw. I nie ma zamiaru wypuszczać. Rewelacyjnie zaimplementowano retrospekcje, każda w odpowiednim momencie fabuły rozgrywającej się w teraźniejszości, podając widzom te informacje, których akurat potrzebuje, bez tracenia uwagi z najważniejszego: widzu oraz nie puszczanie go aż do końca seansu. To kino, które rozumie poświęcenie, stawkę oraz ryzyko.

Tematem jest terroryzm i film rewelacyjnie daje radę udźwignąć ten temat – daje nam bohaterów, którzy mają po kolei poważny, zróżnicowany powód, aby angażować się w ten sposób, znajdują w tym upust przeróżnych myśli i przemyśleń, budując na ekranie współczesny obraz młodych ludzi, którym świat mówi, że muszą działać, a jak działać, to tylko siłą, bo tylko siła da jakikolwiek efekt. Planeta umiera, czas się kończy, lepiej teraz coś zrobić i nawet się poświęcić, niż nic nie robić i umrzeć później, gdy miliarderzy uciekną w kosmos. Nie jest istotna sama istotność tych przekonań, ich zasadność – film nie jest komentarzem, ale obrazem tego wycinka czasu, który trwa już o wiele za długo. I oddaje go w skrótowy, ale więcej niż wystarczający sposób. I tak robi więcej, niż inne tytuły współczesne.

Co więcej ci bohaterowie debatują o tym wszystkim wielokrotnie podczas filmu, w krótkich retrospekcjach. Przyznają sami przed sobą, że są terrorystami – ale co to tak naprawdę znaczy? Mają regułę, żeby nikogo nie zabijać. Są świadomi, że tak naprawdę bardziej zaszkodzą prostym ludziom, którzy są w pracy (oraz tym, którzy więcej zapłacą potem za paliwo), niż koncernom jako takim. Na dodatek ich plan – chociaż ryzykowny siłą rzeczy, podczas którego wiele pójdzie nie tak – jest piekielnie przemyślany i inteligentny. Co więcej, film zaskakuje swoją inteligencją wielokrotnie w trakcie seansu – ale to już terytorium spoilerów.

To jeden z najlepszych filmów 2022 roku. Zachwyca tematem, realizacją, napięciem. Czuję, że gdyby postaci były bardziej złożone oraz angażujące na dłuższą metę, to byłby nawet jeden z moich ulubionych filmów w ogóle. Nie miałem jednak żadnej emocjonalnej reakcji na koniec, który spotkał którąkolwiek postać, a poznając ich „backstory” (że ktoś ma białaczkę i niedługo i tak umrze) to częściej dostawałem coś, czego się spodziewałem – pytanie tylko, na ile grzebanie w przeszłości zaszkodziłoby napięciu fabuły. I czy sympatyzowanie z bohaterami, nawiązanie z nimi relacji, byłoby dobrą decyzją. Wiem jedno: to kolejny tytuł, do którego chcę wrócić.

PS. Patrząc po opiniach na IMDb zaczynam zadawać sobie pytanie: czy jeszcze możemy się po prostu dobrze bawić na filmie? Gadają o tematyce i przesłaniu, a nic o realizacji. Nic nie poczuli podczas seansu, co nie mieści mi się w głowie. Jedynym sposobem na to, jaki widzę, jest oglądanie filmu z telefonem w ręku.