"Igrzyska" są wyjątkowo ważnymi filmami w kategorii blockbusterów, ponieważ podchodzą poważne do poważnych tematów politycznych i społecznych oraz prezentują je bardzo szerokiej widowni. Filmy są również świetnym studium ludzkiej psychiki. Podobnie jest w "Balladzie", która skupia się na rozterkach przyszłego prezydenta. Postać Snowa zapada w pamięci - Tom zachwyca w tej roli (hot), a Rachel zachwyca głosem, chociaż 3-4 piosenki w całym filmie byłyby zupełnie wystarczające. Pierwszy występ wydawał się dość niezręcznie zmontowany, potem występy na potańcówkach świetne i fabularnie uzasadnione. Same piosenki piękne i poruszające. Moim zdaniem główne mankamenty to niedopracowana charakteryzacja - irytujące jak czyste stroje i włosy mają zawodnicy igrzysk po kilku dniach podróży, w klatce w zoo i na arenie. Aktorzy wyglądają też zbyt zdrowo jak na ludzi niedożywionych i permanentnie zestresowanych, ale ta dyskusja pojawiała się już we wcześniejszych latach i rozumiem, że budżet za mały na odchudzanie cgi, a nie jestem też za chorobliwym zmienianiem sylwetki dla roli, więc dobra nie będę się czepiać. Chociaż mogli im zrobić worki pod oczami dla minimalnego realizmu.
Bardzo przerysowana postać Violi Davies na minus, charakteryzacja przesadzona, podobnie jak scenografia jej gabinetu. Miało być groteskowo dla podkreślenia różnic między dystryktem 12 i Kapitolem, ale wyszło bez smaku. W poprzednich częściach ten aspekt wypadł lepiej. Nie podobała mi się też postać prowadzącego i ogólny chaos wokół tej postaci, jakby coś było tam niedopracowane. Ogólnie część pierwszą filmu oceniam najsłabiej, natomiast część III jest bardzo bardzo dobra, chociaż nie wszystkie motywy głównego bohatera wybrzmiały wystarczająco mocno i dla kogoś kto nie czytał książki mogą być czasem niejasne. Jest to pierwszy od wieków film wysokobudżetowy, który mi się podobał, a było dużo obaw, że będzie okropny. Polecam