Saruman nigdy nie był sługą Saurona. On tylko udawał by ten go za szybko nie zaatakował. Niestety Saruman uległ słabościom ludzkiego ciała, które przybrał. Jedynego pierścienia poszukiwał dla siebie a nie dla Saurona. Stworzył też własną armię orków. Saurona zaś zwodził ile mógł. Dodam, że się go bał. Kiedy przybyli do niego Nazgule, szukające pierścienia, po wskazówki mało nie zrobił pod siebie. Kiepski był z niego Istarii. Gandalf choć wtedy jeszcze słabszy od niego, sam całą noc walczył z Nazgulami na wzgórzu. A kiedy całkowicie przeszedł na "ciemną stronę"? Stało się to chyba po ataku na Dol Guldur. To była ostatnia akcja Białej Rady w której brał udział. Potem zamknął się w Isengardzie i już w niczym nie uczestniczył. Zgubiła go pycha, zazdrość i strach.

Saruman został zniewolony przez Saurona, takie są właśnie skutki uboczne patrzenia przez palantir.
Denethor też dostał niezłego świra od podglądania Saurona.

ładny avek

Saruman nie był zniewolony przez Saurona. Zobacz:
"Dowiedziawszy się, że przywódcy przeciwników uwięzili Golluma, Sauron wpadł w popłoch. Jednak żadne wieści nie dobiegały go od zwykłych szpiegów i wysłanników, co wynikało zarówno z czujności Dunedainów, jak i knowań Sarumana. Jego słudzy zwodzili i zbijali z tropu poddanych Saurona, który w końcu zdał sobie z tego sprawę, ale wciąż miał za krótkie ręce, by sięgnąć Sarumana w Isengardzie. Tak zatem zataił świadomość podwójnej gry Sarumana i pohamował gniew, by zyskać na czasie i przygotować się do wielkiej wojny." Zniewolony nie byłby w stanie knuć przeciwko swemu panu.

"Dwa dni po ucieczce Gandalfa z Orthanku książę Morgulu stanął przed bramą Isengardu. Wówczas Saruman, już wściekły i przerażony ucieczką Gandalfa, dostrzegł niebezpieczeństwo wynikające z tkwienia pomiędzy dwoma przeciwnikami, którzy jednakowo uznawali go za zdrajcę. Opanował go wielki strach, ponieważ właśnie opuściła go nadzieja na oszukanie Saurona lub przynajmniej wkradniecie się w jego łaski, gdyby ten zwyciężył. Saruman wiedział, że albo zdobędzie Pierścień, albo przepadnie ze szczętem, gotując sobie los straszniejszy od śmiem."

To rzeczywiście mój błąd, a skąd te cytaty są? Zwłaszcza drugi wiele tłumaczy.

Te cytaty są z Niedokończonych Opowieści. Ale to wcale nie był Twój błąd, bo dalej jest tak (teraz doczytałam) i już sama nie wiem jak to było:

"Saruman uległ wpływom Saurona, zapragnął jego zwycięstwa i poniechał wszelkiego oporu. Denethor pozostał wrogiem Czarnego Władcy, jednak stracił wiarę w wiktorię i popadł w desperację."

"Trzeba pamiętać, że kryształy pierwotnie były "neutralne" i nie służyły złemu celowi. Dopiero Sauron wykorzystał je jako ponure narzędzia dominacji i zdrady. W końcu Rada (ostrzeżona przez Gandalfa) zaczęła powątpiewać w szlachetność planów Sarumana odnośnie do Pierścieni, lecz nawet Gandalf nie podejrzewał Kurunira, by ten mógł stać się sprzymierzeńcem czy sługą Saurona. To wyszło na jaw dopiero w lipcu roku 3018."

Na pewno jest napisane "Kurunira"?

Tak, Curumo, Curunir, Kurunir, wszystkie są poprawne.

W jakiejś książce jest "Kurunir"? Nie wydaje mi się.

Silmarillion - Pierścienie Władzy i Trzecia Era w której się kończą te opowiadania, przekład Maria Skibniewska, polskie wydanie z 1996r:

"Najważniejsi z Istarich byli dwaj których elfowie nazywali Mithrandirem i Kurunirem, a ludzie na Północy - Gandalfem i Sarumanem"

"(...)Kurunir przestawał najczęściej z ludźmi, odznaczał się obrotnością języka i wielką zręcznością we wszystkich rodzajach kowalskiego rzemiosła"

"(...)Kurunir natomiast wędrował głównie po wschodnich częściach, a wracając z podróży przebywał w Orthanku"

Czyje to tłumaczenie?

Przecież wyraźnie napisałem że Marii Skibniewskiej.

Wybacz, nie doczytałem.

Już mam :) Z Encyklopedii Śródziemia:

"W 2759 roku, za zgodą namiestnika Gondoru Berena, osiadł w Isengardzie. Początkowo był prawdziwym przyjacielem Rohanu, lecz powoli stawało się jasne, że pragnie władzy
i pożąda Jedynego Pierścienia. Osiadł w Isengardzie, ponieważ zamierzał wykorzystać tamtejszy palantir. Z tego samego powodu przekonał Białą Radę, by nie wypędzała Czarnoksiężnika z Dol Guldur, gdyż miał nadzieję, że jeśli Sauron nie będzie niepokojony, to poszukujący swego pana Pierścień ujawni się.

W 2953 roku Saruman przejął Isengard na własność i ufortyfikował go. Zgromadził tam orków i Dunlendingów, którzy z jego rozkazu zaczęli nękać Rohan i Fangorn; zaczął także szpiegować Gandalfa i utrzymywać agentów w Bree i Shire.

Około 3000 roku posłużył się palantirem i został usidlony przez Saurona; odtąd, choć uważał się za wolnego, znajdował się pod jego kontrolą."

No to się wyjaśniło :). Jak widać pomimo, że Saruman był pod kontrolą Saurona, nie przeszkodziło mu to i tak knuć przeciwko niemu. Najwidoczniej pragnienie władzy było silniejsze.

Więc jednak, dobrze pamiętałem że coś jest narzeczy z tym zniewoleniem Sarumana. Dzięki za cytaty.