Oto dobry przykład jak nie nakręcić filmu.
Nasza Dorotka miota się po ekranie odkrywając przed widzem tajemnicę małego miasteczka, które nie życzy sobie obcych i wywlekania brudów na światło dzienne. Styl w jakim jest to zrobione woła o pomstę do nieba.
Ten rozwleczony zapis pewnej tragedii jest nie tylko niezbyt oryginalny, ale przede wszystkim fatalnie zainscenizowany...

Zamiast pozostawić to wszystko w sferze domysłów (czy ona naprawdę jest szalona, czy nie?) Agnes Merlet obrazuje wszystko bez mrugnięcia okiem w kierunku widza. Jeżeli więc Dorotka zaczyna monolog podając się za zmarłego syna bohaterki, na łóżku tego synka musimy widzieć. Trudno o bardziej fatalny sposób na rozprawianie się z przeszłością...

Bardziej za to rozbawiły mnie pozafilmowe zabawy polskiego dystrybutora – to dokleił jakieś egzorcyzmy, a to bierze imię hiszpańskich horrorów nadaremno. Cóż – dobry film obroni się sam, złemu trzeba doprawiać aureolę…

PS. Po seansie zatęskniłem za „Kultem” Robina Hardy’ego....

Moja ocena - 3/10