Potrafię sobie wyobrazić koszmar tej sytuacji, o jakiej traktuje film i zdaję sobie sprawę, że ten film to dramat, nie kino akcji, ale na Boga...4 kobiety przez cały seans siedzą w maleńkiej kryjówce pod podłogą i co jakiś czas rozmawiają. Do tego sprowadza się ten film. Okrucieństwo ludobójstwa w Rwandzie ograniczono do początkowych nagrań archiwalnych(w równie archiwalnej rozdzielczości) i odgłosów pokrzykiwania i strzałów, które nasze bohaterki słyszą ze swojej kanciapy. Jest też ciachnięcie maczetą, którego nie widać i gwałt, którego prawie nie widać. Od razu przypomina mi się rozmowa Wojewódzkiego z Braciakiem, o tym jak my w Polsce kręcimy kino wojenne i mam takie wrażenie, że gdyby u nas nakręcić tego typu film np o Powstaniu Warszawskim, który sprowadzałby się do perspektywy kilku osób, które siedzą przez 90 minut w jednej z warszawskich piwnic w nadziei, że Niemcy ich nie znajdą, to nikt by tego nie chciał oglądać i szyderce nie byłoby końca. Tutaj natomiast jakieś nagrody, pier do lolo jaki to ważny film. Ważny to byłby dokument na ten temat. Ten film jest po prostu przeraźliwie nudny, monotonny, nic godnego uwagi się w nim nie dzieje. Do tego oczywiście w Rwandzie wszyscy mówią do siebie po angielsku(so much for realism). Cóż za światowy i rozwinięty cywilizacyjnie kraj to był...a nie, czekaj.

Ella Cannon jest piękną kobietą i tyle pozytywnego można powiedzieć na temat tej produkcji.