Zdziwi was pewnie moja niska ocena co do tego filmu. Śpieszę z wyjaśnieniem, ale pozwolę napisać coś dobrego o tym filmie: duży poziom detali i piękna animacja. Urzekła mnie scena z kilku tysiącami ptaków w polu, która jest trudna w renderingu. Pixar dał radę. :)

Przejdę do minusów, bo tych jest sporo. Film zdecydowanie nie dla dzieci ze względu na obraz, który może przerazić młodszego widza. Liczba scen budzących grozę (jak na animację) jest olbrzymia, zwłaszcza jak przewija się motyw burzy lub dochodzi do spotkania z pterodaktylami.

No dobrze, a co ze starszym widzem? Dostaje papkę coachingową z przesłaniem, że "możesz być tym, kim tylko chcesz". Ten tekst jest szkodliwy społecznie, a idea że można niby robić wszystko, powoduje rozbudzenie nadmiaru ambicji, której nie można podołać. Film kończy się happy endem, a jakże! Arlo z lękliwej osoby, przez to że słuchała wspomnianej wyżej rady, stał się osobą dzielną i odważną. Pokonał pterodaktyle, zaopiekował się Bąblem. Cudo to mało powiedziane!

Film też opiewa o dwa inne absurdy (poza coachingiem):
1. Dlaczego Bąbel chciał utrzymywać dinozaura przy życiu, mimo iż Arlo wraz ze swoim tatą chcieli go zabić? Być może dzieciak nie miał nic do stracenia, to znajdzie najwyżej przyjaciela i będzie musiał współdzielić z nim zapasy. Czasy prehistoryczne, więc o altruizmie nie ma żadnej mowy.
2. Ostatnia walka z pterodaktylami to tak naprawdę jedno strącenie każdego z pterodaktyli do wody. One nie były niby w stanie pływać. Nie sądzę jednak, że ciężar wody uniemożliwiłby wzbicie w powietrze.
3. Arlo pod koniec filmu odciskuje swój ślad na silosie, choć miejsce na ślad jest tylko za zasługi. Czy w oczach jego rodziny czymś się zasłużył poza powrotem do domu? Właśnie!

Być może do filmu podchodzę zbyt surowo. Być może powinienem przymrużyć oko na niedoskonałości w fabule, gdyż jest to (a przynajmniej miał być) film familijny. Tyle że osoby w wieku szkolnym i wcześniej będą płakały lub bały się po nocach. A dorośli? Dostają film ze szkodliwym przesłaniem.