Jak na Lyncha to mogło być dużo lepiej, ale też mogło być gorzej. Książki nie czytałem (a zamierzam) i słyszałem że ta ekranizacja nie jest zbytnio jej wierna, więc nie wiem czy któreś z tych wymienionych przeze mnie rzeczy są właściwie takie jak w pierwowzorze. Największymi wadami tego filmu są przede wszystkim te teatralne dialogi (te monologi głównego bohatera były gorszą paplaniną, jak to co dają nam do posłuchania w sejmie) oraz słaby i zanudzający widza wątek miłosny. Za bardzo stara się być to wszystko poetyckie.
Aktorstwo - niektórzy wypadli przyzwoicie, a inni nijako: Kyle MacLachlan z tym swoim udawanym kamiennym wyrazem twarzy wygląda niewiarygodnie drętwo, a z kolei Sean Young pokazuje tu przykład aktorskiej bezbarwności. Z całej obsady tylko Sting robi jakieś większe wrażenie.
Scenografia - raz wygląda naprawdę świetnie (Planeta Kaitain i Giedi Prime wymiatają!), a raz emanuje trochę tandetą.
Efekty specjalne - nie zachwycają (tym bardziej, że film powstał już po Star Wars oraz Blade Runnerze), ale mogą nawet być.
Muzyka - trochę za bardzo stara się być widowiskowa, a w rzeczywistości powoli robi się sztuczna i wymuszona (a zwłaszcza ta z "czołówki"). Choć lubię muzykę Toto, to mogli skomponować coś lepszego.
Mimo tych dosyć poważnych wad, to nawet się cieszę że obejrzałem ten film. Szkoda tylko wersji Jodorowsky'ego, bo patrząc na to jaką on ekipę zebrał (Moebius, Pink Floyd, H.R. Giger, Salvador Dali, Orson Welles) to czuję iż byłoby to jedno z największych i najbardziej wpływowych arcydzieł sci-fi.

Moja ocena: 6/10