Tony Perkins budzi się z krwią na rękach. Nie wie gdzie jest, a wychodząc na korytarz kamera robi coraz ostrzejsze przekrzywienia obrazu. Efekt niesamowity. Potem jest gorzej - po prostu w tych kilku minutach dzieje się niewiele mniej niż przez następne 70-80 minut. Perkins jedzie do swojego przybranego ojca gdzie okazuje się, że ktoś wie o jego największym sekrecie...

Tempo wydarzeń nie jest wysokie, typowe dla thrillerów zagrania tu wyglądają wręcz martwo (choćby to coś o kształcie pościgu). Wszystkie karty są odkryte od razu, jednak film idzie do przodu powolutku i ogląda się go całkiem bez bólu. Welles jak zwykle gra idealnie, Perkins też pokazuje klasę, innych aktorów za bardzo nie ma, a kamera robi ciekawe rzeczy. Ale ostatnie 10 minut to katastrofa, z wyjaśnieniem motywacji. Złamano go w połowie gadaniem jakiejś babci, więc postanowił złamać sobie drugą połowę? Chyba z tego dialogu wycięto jakieś 120 stron scenariusza po prostu, inaczej tego tłumaczyć nie można.

Ale potem jest jeszcze gorzej. Chłop przychodzi do chłopa i mówi: „ty to zrobiłeś! Bo ja tak mówię! Nie mam dowodów, ale tak jest!“. I on się przyznaje. Taka dobra postać, myśląca i w ogóle, a tu tak się poddaje. Zniszczono jeden z dwóch plusów tego filmu (pierwszym jest oczywiście genialna czołówka). Skopano doszczętnie film.


3/10.
Powiedzmy, że w zasadzie całość to czołówka: http://www.youtube.com/watch?v=5sE8pKY1EeE