"Cudowny chłopak" (tytuł oryginalny: Wonder) to nie jest film o chłopcu, który urodził się ze zdeformowaną twarzą i w związku z tym jest brzydki ani nawet o jego rodzinie i perypetiach, jakie wobec tego faktu stały się ich udziałem - chociaż w warstwie dosłownej tak właśnie jest. Porzućmy jednak tę i skupmy się na tym, co głębiej, na tzw. drugim dnie. Twórcy filmu, według mojej opinii, na tym dość drastycznym przykładzie, chcieli pokazać, że to, co w jakiś sposób stanowi aberrację jednocześnie jest zupełnie normalne, a nawet lepsze, i to o wiele, od tego, co powszechnie się za takie uznaje. To niesamowity obraz o poczuciu lęku, samotności, o tym, że człowiek przyzwyczaja się do pewnych sytuacji, czasami zbyt mocno, bo przestaje sobie wyobrażać, że one mogą kiedyś się zmienić, o tym, jak dotkliwy jest ból, gdy wydaje się, że wszystko jest już w porządku, a ułamek sekundy uświadamia nam, że wcale tak nie jest. No i przede wszystkim to historia o sile przyjaźni, która w końcu się pojawia, choć doświadczona, ale dzięki temu potem wydająca lepsze owoce. Poruszająca wprost jest scena, w której dochodzi do szkolnej bójki zapoczątkowanej kolejną obelgą rzuconą pod adresem Auggiego. Wtedy na odwagę zbiera się Jack Will i postanawia sprać tego, który sobie pozwolił obrazić jego przyjaciela. Oczywiście nie do końca mu to wychodzi, ale na tyle, na ile potrafił rozprawił się z tym kolesiem. Najistotniejsze i najbardziej wzruszające w tej scenie było to, że kiedy chłopcy już rozdzieleni przez nauczycieli wciąż jeszcze wymachiwali do siebie rękami i nogami, Jack Will nie radząc sobie z emocjami, w nerwach i najpewniej ze świadomością, że nie zdołał wygrać tej walki w obronie przyjaciela, a więc i z płaczem, ale przede wszystkim z bezsilności przytula się do swojego nauczyciela, bo nie wie, co więcej mógłby zrobić w tej sytuacji - pierwszej takiej, można się domyślać, w jego życiu.
"Cudowny chłopak" mocno uzmysławia widzowi, że to, co jest brzydkie jest w naszych wnętrzach, w naszych umysłach i sercach, a nie na twarzach (nawet jeśli nie należą do najurokliwszych). To taka terapia, głównie dla tych, którzy mają problem z właściwym postrzeganiem ludzkiego piękna i dla tych, którzy uczą się właściwie je widzieć i rozumieć, a także dla tych, którzy już wiedzą, jakie oblicze to jest to autentycznie piękne, żeby nie zapominali o tym, jakie to jest ważne i jak oni sami są wspaniali i cudowni, jak Auggie, że potrafili spojrzeć ponad przeciętność i dotrzeć wzrokiem tam, gdzie wielu jeszcze nie sięgnęło i wielu pewnie nigdy nie sięgnie.
Stephen Chbosky (reżyseria) i Steve Conrad (scenariusz) stworzyli znakomite dzieło na miarę XXI wieku, w którym wszystko musi piękne według algorytmu facebooka, czyli bez żadnej skazy, a takie piękno albo nie istnieje wcale, albo występuje tylko w śladowych ilościach i co najważniejsze takie piękno nigdy nie będzie pięknem rzeczywistym, a więc pięknem ludzkim. "Cudowny chłopak" zatem to współczesna przypowieść o człowieczeństwie.