Świat po zagładzie, pozostała na świecie garstka osób, która musi poruszać się po niebezpiecznym świecie bezszelestnie, aby nie zdradzić swojej pozycji dla krwiożerczych bestii, ukrytych w lasach. Co oznacza mniej więcej, że bohaterowie nie mogą wydawać z siebie głosu, nie mogą również szeptać. Każdy dźwięk powyżej jakiejś określonej granicy głośności powoduje natychmiastową reakcję potworów. Tak więc jest to film w którym nie ma dialogów, z tym, że bohaterowie mogą się porozumiewać między sobą za pomocą języka migowego. Jest to historia kilkuosobowej rodziny - mają córkę, która nie słyszy od urodzenia, a więc cała rodzina posiadła wcześniej wiedzę na temat tego języka. Tym samym pozwoliło im to przetrwać w tym świecie ciszy. Na początku pomysł w którym nie usłyszę rozmów wydawał mi się absurdalnym pomysłem, ale przerodziło się jednak w ciekawą sposobność, aby uważniej obserwować gesty, wyrazy twarzy i samemu interpretować ton ich wypowiedzi (jest oczywiście lektor, który tłumaczy ich wypowiedzi). W pewnym momencie mogą nawet przez chwilę porozmawiać, gdy wodospad zagłusza ich głosy. Najciekawszym punktem opowieści, moim zdaniem, jest relacja ojca i córki. Ojciec próbuje stworzyć aparat słuchowy dzięki któremu jego córka będzie słyszeć otoczenie, jednak ona nie wierzy, że się to uda. Wokół tego wątku rozwijają się pozostałe, co czyni historię dość spójną, bez miejsca na motywy, które nie mają znaczenia. Sam film trzyma dość mocno w napięciu, bo trudno sobie wyobrazić sytuację w której ktoś przypadkowo nie zrobi hałasu lub nie wyda jakiegoś dźwięku. Film oceniam na 7/10 - nie nudził, ale też - pomimo niecodziennej fabuły - było zbyt wiele kwestii umownych (np. dość niejasny próg dźwięku na który reagują potwory).