Film z wszech miar godzien swojego tytułu. Zaczyna się obyczajowym, nawet nieco przydługim wprowadzeniem, ale gdy bohaterowie ruszają w drogę, napięcie bardzo prędko rośnie. Przez dwie godziny oglądamy film zbudowany z hazardowego zacięcia, grozy i okrucieństwa. Wszystko prowadzone jest bardzo twardo, „po męsku”. Twórcy nie unikają scen drastycznych i ujęć naturalistycznych, ale także nie epatują nimi. To znakomicie zrobione kino, które nie może nie wzbudzać dreszczy napięcia.
Właściwie jedyne, co mógłbym „Cenie strachu” zarzucić, to nieco sztuczne, nadekspresyjne aktorstwo, które moim zdaniem gryzło się z twardo - realistyczną tonacją obrazu. Ale taki jest urok francuskiego stylu gry z lat 50. Charyzmatyczny Yves Montand należy do sporej grupy wybitnych aktorów, których techniki z dzisiejszego punktu widzenia w całości nie potrafię zaakceptować...
Znacznie ważniejszy jest dla mnie fakt, że „Cena strachu” nie jest tylko mocnym dreszczowcem. To także ciekawe kino psychologiczne, a nade wszystko filozoficzne (!) Gdybym miał jakimś filmem zobrazować francuską filozofię egzystencjalizmu, wybrałbym właśnie dzieło Clouzota. Główny bohater jest postacią żywcem wyciągniętą z powieści Alberta Camusa.
Mario żyje tam, gdzie nie może dosięgnąć go prawo. To człowiek „skazany na wolność”. Ani jego własne życie, ani życie innych nie przedstawia dla niego większej wartości. Funkcjonuje poza „dobrem” i „złem”. Liczy się dla niego tylko wyzwanie rzucone światu i samemu sobie, to, „czy starczy mu umiejętności, by nie odczuwać strachu”...
Czy starczy? Radzę przekonać się samemu. Bardzo polecam!

Do „Ceny strachu” bezpośrednio odwoływała się „Baza ludzi umarłych” Czesława Petelskiego z 1958 r. (na podst. prozy Marka Hłaski). Jeśli komuś podobał się jeden z tych filmów, koniecznie powinien obejrzeć drugi.