"Naprawdę niezbyt się nagrała w tym filmie. Za co była nominowana do Oscara?" - może za to, za co jury festiwalu w Cannes dało jej Złotą Palmę dla najlepszej aktorki? Jej postać to cicha, obserwująca ludzi zza obiektywu swojego aparatu, nieśmiała dziewczyna, która przyjmuje w każdej sytuacji postawę obserwatora - żeby to odegrać, potrzeba było dużo wrażliwości i umiejętności w posługiwaniu się bardzo subtelnymi środkami. W mojej opinii to o wiele trudniejsze niż rozdzieranie szat i dramatyczne wybuchy płaczu czy krzyku. To aktorstwo minimalistyczne, w kontraście do ekstremalnej roli Lisbeth Salander tylko jeszcze dobitniej obrazujące, jak szeroki repertuar gry aktorskiej ma do zaoferowania kinu swoją grą Mara. Bo chyba nie powiesz, że Rooney jest na co dzień Theresą Belivet?
To nie jest film do oglądania w domu, na małym ekranie czy nawet w kinie, ale nieuważnie i z telefonem w ręce - tam wszystko dzieje się w mikrogestach, dyskretnie rzucanych spojrzeniach, czasem jakimś ledwo zauważalnym drgnięciu ust. Z elegancją. Ten film to świadectwo siły milczenia w kinie. "Wielkość" tego romansu polega nie na akcji, ale potrójnym mezaliansie (płci, wieku i klas społecznych), w obliczu którego to miłość po prostu zakazana, rozwijająca się na niesprzyjającym gruncie i przez to bardzo ostrożnie, za to coraz silniej (te emocje, kotłujące się pod powierzchnią, naprawdę widać - wystarczy przyjrzeć się scenie-klamrze, pokazywanej po raz drugi, Blanchett w roli Carol nawet oddechem daje znać, jak trudna to dla niej sytuacja).