Jestem fanem pierwowzoru. Lubię filmy, gdzie widz jest zachęcany do użycia wyobraźni. Blair Witch Project odsłaniał nam niewiele, ale oglądając go w samotności, dopowiadając sobie historię w głowie, można było zacząć panikować razem z głównymi bohaterami. Tutaj dostajemy coś zupełnie innego. Subtelne budowanie strachu zastąpione jest wieloma jump scare'ami. Druga połowa filmu napchana jest straszakami, gdzie tylko się da. Kamery, które nie wydawały żadnego dźwięku, nagle zaczynają trzeszczeć w najmniej oczekiwanych momentach byleby przerazić widza. Postaci straszą się wzajemnie wpadając na siebie w chaosie. Obok takich scen mamy jednak dobre momenty. Dla przykładu, motyw ze zniszczeniem laleczki voodoo był mocny. Legenda stała się rzeczywistością, wiedźma wychodzi z ukrycia i tutaj czar trochę pryska. Spodziewałem się zupełnie innego wyglądu antagonistki. W pierwszej części jedna z osób przepytywanych mówi o owłosionej postaci, której stopy unosiły się nad ziemią. Tutaj dostajemy po prostu niewyraźne wychudzone coś. Zakończenie było tylko w porządku. Spodziewałem się czegoś zupełnie innego, jednak nie czuję się zawiedziony. Poprawny horror w stylu współczesnego kina grozy. To tyle. Niestety nadal muszę czekać na film, który przerazi mnie historią i klimatem, a nie upadającym drzewem.