Zalety filmu przeważają nad jego wadami. Za triumfalne uznać można śmiałość technologiczną, jaką przejawia Wingard, napędzające aurę niepokoju i chaosu udźwiękowienie oraz kreację aktorską Callie Hernandez, która włożyła w rolę Lisy ogrom emocji i energii. Występ Hernandez nasuwa na myśl nazwisko Shelley Duvall oraz jej niedocenioną, cierpiętniczą pracę na planie zdjęciowym „Lśnienia”. Scenariusz wyróżnia kilka intrygujących zwrotów akcji, jak choćby nadanie parze vlogerów, towarzyszącej bohaterom, ambiwalentnej postawy. Fabularzysta, Simon Barrett, wie, jak uczynić horror frapującym. Dowodzą temu sceny w tunelu, zlokalizowanym pod chatą Rustina Parra; dowodzi przyznanie przedmiotom lovecraftowskich właściwości. Najbardziej szkodzi filmowi jego brak oryginalności w strukturze fabuły: kilka interesujących ozdobników nie czyni w końcu z „Blair Witch” horroru rewolucyjnego, jakim go zapowiadano. To projekt ugładzony, bezpieczny i studyjny. Widzowie, którym w czerpaniu radości z seansu nie przeszkodzi jego generyczny charakter, wyjdą z kina zadowoleni.

(...) hisnameisdeath . wordpress . com/2016/12/29/filmowe-podsumowanie-2016-roku-25-najlepszych-horrorow-cz-1 (spacje!)