"W trakcie kręcenia zdjęć reżyser Rolf de Heer usłyszał, że w Australii ma być zalegalizowana kara śmierci. Reżyser napisał wówczas alternatywne zakończenie, w którym Bubby zostaje aresztowany i powieszony za swoje przestępstwa. Ostatecznie zrezygnował z tego zakończenia i nigdy nie zostało ono nakręcone."

właśnie doczytałam w ciekawostkach.
Wspaniałe,dosadne i klimatyczne zakończenie poszło w odstawkę.

Oj tak. Gdyby tak się przyjrzeć pewnym trendom w kinie, to gdyby reżyser zastosował takie zakończenie - prawdopodobnie film wszedłby do ścisłego kanonu najbardziej kontrowersyjnych i głęboko emocjonalnych filmów w historii. To pokolorowane zakończenie wpływa pozytywnie na widza, który obejrzawszy i przeżywszy na swój sposób - wszystkie sytuacje jakie zostały tam przedstawione, jest zbyt wrażliwy, aby go dobić zakończeniem alternatywnym. Nie mniej gdyby takie zakończenie zastosować - od dnia premiery po dziś dzień by się o tym filmie rozmawiało. Bo w pewnym sensie przewrażliwiony widz doszedłby do wniosku, że nie po to oglądał tak poryty film, aby jeszcze karać tytułowego Bubby'ego z jego nie zrozumienie świata.

nie jestem w stanie zrozumieć, czemu tylko filmy z finałem dramatycznym mogą uchodzić za kultowe. przez cały film reżyser stosował uproszczenia ciągnące ten film w stronę tego pozytywnego zakończenia, więc myślę, że pasuje on nieźle i wcale nie umniejsza całemu obrazowi.

tu nie chodzi o nadanie kultowości,ale raczej...dobitości filmowi ;)

to tak, jakby każdy pozytywny film musiał kończyć się gwiazdką, spadajacą prosto w ręcę bohatera - w ramach dobitności. życie nie jest jednowymiarowe - nawet najpaskudniejsze historie mogą kończyć się dobrze - ważne jest, żeby umieć pokazać tę przemianę , a nie żeby stało się to "ot tak".

i uwazasz że założenie rodziny przez Bubbego jest taką prawdziwą i realną do spełnienia historia? bo moim zdaniem własnie takie zakończenie realizm zabrało tej produkcji niestety. Taki troszke wymuszony happy end jak na mój gust

nie uważam, żeby było to możliwe - ale tak samo nie uważam, ze ktoś żyjący całe swoje życie zamknięty w pokoju z matką i kompletnie nie znajacy świata zewnętrznego - mógł wyjść i tak łatwo przystosować się do tego co go otacza. ten film ogólnie nie jest dla mnie realistyczny, więc i końcówka mnie nie rusza.

Ups! Rzeczywiście nic tu nie jest, jak mówicie "realistyczne", i nie należy się, hm, "realistyczności" doszukiwać. Prawdziwym zagadnieniem w filmie jest Społeczeństwo, które tak łatwo się przystosowuje do bohatera.
Oprócz pielęgniarki szpitala psychiatrycznego, która początkowo skazuje go na areszt.
Ale na końcu też się przystosowuje.
To prosty film.

i jeszcze jedno: kiedyś nazywało by się ten film komedią satyryczną.

zgodziłbym się z wersją "prosty tylko sprytnie podany" jak film określił jeden z użytkowników fw.. moim zdaniem nie najgorszy, w paru momentach refleksyjny ale tez nie wzbudzający emocji. koncept jest przez jakiś czas ciekawy, później jednak z każdą chwila robi się coraz bardziej przewidywalny i dość banalny. jedynie ta cała dziwaczna otoczka czasem odciąga uwage od tego faktu.

to zależy c komu leży,dla mnie ta dziwaczność mocno wpłyneła na odbiór filmu, chociaż teraz nie potrafie napisać dokładnie jakie to były uczucia,bo post pisałam półtora roku temu,a sam film oglądałam z 2 lata temu

Studium, bardzo modne powiedzonko... nie ma co... wszystko teraz jest studium, szczególnie psychologicznym... a film po prostu jest średniawką skrajnie naciąganą, tak jakby reżyser nie do końca wiedział, co chce osiągnąć... ostatnie pół godziny to jakiś absurdalny słodzik.